04/07/2021 – Olağan Devrenin 14. Pazarı – B Yılı
İlk Okuma Hezekiel 2,2-5 Mezmur 122/123 İkinci Okuma 2 Kor. 12,7-10 İncil Markos 6,1-6
Bugün okunan mezmur, eğer dikkatli bakılacak olursa Peygamberin, İsa’nın ve havarinin duasında tekrar ediyor. “Gözlerimiz Rabbimiz Allah’a bakar… Rab bize merhamet et… Gördüğümüz hakaret yeter de artar”. Peygamber, Allah tarafından kendisini dinlemeyen bir halka gönderiliyor. Ne kadar zor bir görev! O, Allah’ın Sözünü vaaz etmeye gönderiliyor. Halk bu sözleri zaten biliyor ama yerine getirmek, itaat etmek istemiyor. Peygamberin vaazının tek etkisi olarak halk, Allah’ın kendilerini unutmadığını bilmiş olacaktır: İtaatsizliklerinden dolayı onları suçlamak için bir yargıç görevini üstlenmek zorunda olsa da Allah hala onların Allah’ıdır, Sözü ile onlara hala ulaşabilmektedir.
Eğer halk bu Sözü dinlemek isteyecekse, Allah onlara konuşmaya hazır olacak! İsa da peygamber ile aynı durumda yaşıyor, hatta İsa’nın durumu daha açıktır. Sözlü bir biçimde ilan ettiği Allah’ın Sözü’nün ötesinde, yaptığı işlerle de Allah’tan gönderilmiş bir kişi olduğu anlaşılabilir. Ellerinin işleri öyle büyük ki, yeryüzünde kimse benzerlerini görmemiştir. Dudaklarından çıkan bilgelik daha önce kimse tarafından işitilmemiştir. Bu yüzden herkes O’nun Allah tarafından gönderilmiş olduğunu anlayabiliyor. Buna rağmen kalpleri kapalı kalıyor. Kim O’na güveniyor? Kim O’nun sözlerini Allah Sözü olarak kabul ediyor? O’nu bir birey olarak tanıyorlar. Onlardan biri olduğunu biliyorlar. Yaptığı işi, alışkanlıklarını, hareketlerini, damak zevkini biliyorlar, ebeveyinlerini ve sesini tanıyorlar. İsa’nın bilgeliği ve yaptığı mucizeler, O’nu Baba’nın sevgisinin aracı olarak tanımaları için, yürekleri alçakgönüllü olmamasından dolayı, yeterli değiller.
İsa buna şaşırmıyor: Kendisinin bütün peygamberlerin çektiği sıkıntılarını paylaştığını fark etmektedir. Tam da Kendisi tarafından en çok sevilen, Kendisini en çok tanıyanlar, imanlarından uzaklaşmaktadırlar. Bu durumda İsa, onlara vermek istediği hayatını ve derin neşesini veremiyor: Bu değerleri sadece küçük ve mütevazi insanlar kabul etmeyi biliyorlar. Vatandaşlarına yardım etmek için İsa aralarında birkaç mucize daha yapıyor ama onlar hala imansızlıkları içinde kalıyorlar.
Nasıra’da oturanların imansızlığına hayret ediyorsun. Fakat belki sen de aynı yanlışın içindesindir! Acaba Allah bilgeliğiyle senin bir tanıdığının, bir akrabanın ya da bir rahibin aracılığıyla sana konuşuyor olmaz mı? Baba’nın iyiliğinin bir mucizesini hiç görmedin mi? Neden Allah’ın Söz’ünü daha iyi anlayabilmen için araç olarak kullandığı insanlara yaklaşmak üzere hiç bir çaba göstermiyorsun, onların sözlerini ciddiye almıyorsun?
Peygamber, kendisi dinlenmediği için acı çekiyor: Hem Allah’ın Sözü dinlenmemiş olduğu için, hem de kendisi geri çevirilmiş ve dışlanmış olduğu için. Bugün de bir çok rahip aynı acıyı çekmektedir. Çünkü maalesef kendisinin Hristiyan olduğunu söyleyen birçok insan Allah’ın nuruna, lüflarına ve Kilise’ye sırt çeviriyor. Bu acı çekme, daha sonra bu rahipler için şeytan tarafından ayartılmaya dönüşebiliyor. Çünkü bu şekilde o pederler cesaretlendirilmemiş oluyorlar. Ama yanı zamanda, pederlerin vaazlarını çok kişiler dinlediğinde de onlar kendini beğenmişlik gibi bir tuzağın içine düşebiliyorlar. Aynı şekilde Havari Pavlus da, gurur onun hayatını ve kutsal görevini mahvetmesin diye, hastalığı ve zayıflığı Allah’ın bir lütfu olarak kabul etti. Onun söylediğine göre bu acılar ona “şeytanın gönderdiği biri” tarafından verildi ama o, bu acıyı Allah’ın bir lütfu olarak kabul etti. Bu şekilde Allah’ın alçakgönüllü ve O’nun lütfuna devamlı muhtaç olan bir kulu olarak kalabildi. Ve ayrıca onun güçsüzlüğü Allah’ın gücünü göstereceği mucizeler yapması için bir fırsat oldu. Eğer güçsüz, yorgun ve yeteneksiz olduğumuzda söylediğimiz sözler birilerine İsa’yı gösterebiliyorsa, demek ki bu İsa’nın çabasıdır! Bu yüzden Aziz Pavlus zayıflığı, hakaretleri ve aşağılanmayı kabul ediyor. Bu durumlarda Rab, Kendisinin haç aracılığıyla insanları Kendine çekmek için yetkili olduğunu gösterebilmektedir. Havari sözünü şöyle sonlandırıyor: “Ne zaman güçsüzsem, o zaman güçlüyüm!”.
Bugünkü mezmurun bizi davet ettiği gibi, gözlerimizi Rab’be çevirili tutalım ki, O’ndan gelen isteğinin işaretlerini anlayabilelim. O, bizim için ve Hükümranlığı için neyin gerekli olduğunu biliyor. O’na itaat edersek O, sevgisinin gücüyle çalışacak ve bizi her durumda, hastalığımızda ve sağlığımızda, zenginliğimizde ve fakirliğimizde kullanacak. Eğer O’na itaat edersek, O’nun bilgeliğini ve sevgisini bizde, bizim aracılığımızla yansıtmasını hiç bir şey engelleyemeyecektir!
Sorelle Fraternità Gesù Risorto – Konya
miriam@cinquepani.it