Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Yeş 50,5-9 Mezmur 114 2.Okuma Yak 2,14-18 İncil Mk 8,27-35

Aziz Yakup; imanımızı ciddiye almamıza, tutarlı olmamıza yardım etmek istiyor. İmanımızın, eylemlerimizi yönelterek ve başkalarıyla ilişkimizi etkileyerek yaşamımızı değiştirmesi gerekecektir. Tıpkı somut cömertlik eylemleri olmadıkça sevginin var olmadığı gibi, somutluk olmadıkça iman da yoktur. İmanımızın somut olması nasıl olabilir? 

Biz haça gerilmiş ve dirilmiş Mesih İsa’ya iman etmekteyiz. İmanımız, haçımızın yükünü kabullenmemizle gözükür çünkü İsa öldü. Biz de haçımızı huzur içerisinde ve şikayet etmeden kabulleniyoruz, çünkü O’nun dirilişinden eminiz. Bizim haç kabullenmemizin içerisinde karşılaştığımız her insan için yer var, çünkü görüyoruz ki, Rab onu seviyor ve o kişi için de kanını döktü. Aziz Yakub’un söylediği gibi komşumuza bu şekilde baktığımızda ne giydiği, ne iş yaptığı, hangi kültürden veya ırktan geldiği, ne de sosyal konumu önemlidir. İsa; insan için, ebedi kurtuluşu için öldü, sahip olduğuna veya başkaları tarafından önem verildiğine bakmadan. Biz her kişi için şöyle deriz: “Sen Allah’ın evladısın, O’nun tarafından seviliyorsun, O, senin için Oğlunu gönderdi!”. Bugün İsa, bir zamanlar öğrencilerine sorduğu soruyu bize de soruyor: “Ya sen, ben kimim dersin?”. Bu soru değerlidir, çünkü Onunla ilişkimize dikkatimizi çeker, hem de çünkü Onunla olan ilişkimizden başkalarıyla olan ilişkimiz de etkilenir. İsa kimdir? Dünya için yaşamı ne anlam taşır? Benim için ne önemi vardır? Ve etrafımındaki insanlar için ne önemi vardır? Nereden geliyor? Niçin geldi, kim O’nu yolladı, amaç neydi? 

Hazır cevaplar veya din dersinde öğrendiğim kalıplarla cevap veremem. Zaman ayırıp, dikkatle bakmalıyım. Yaşamımın, yorgunluğumun, başkalarıyla ilişkimin anlamı ve amacı nedir? Bunlardaki boşlukları, eksiklerimi görmeye çalışıyorum. İsa ebedi yaşamı vermek için geldi, yani yaşamımın boşluğunu doldurmaya, anlam vermeye geldi. Nasıl olur ki O, bütün bunları gerçekleştirebilir? O, kimdir? 

Petrus, “Sen Mesih’sin” dedi. O, Mesih’in, mesh edilmiş olan, Allah’ın dünyadaki vekili olması için kutsanmış olan olduğunu biliyordu. İsa, görünmez ve tahmin edilemez Allah’ın görülebilen ve duyulabilen mevcudiyetidir. İsa’yı dinleyerek Allah’ı dinlerim, İsa’ya bakarak, benim O’nu sevmem için, bana ve herkese karşı olan şefkatini göstermek için Baba adını seçen Allah’a bakarım. İsa’nın sorusuna cevap verirken, sadece O’nun ne olduğuna iman ettiğimi değil, bunu da O’na diyeceğim: “Gel, Rab İsa, bana senin sevgini ver, benim sevgimi de kabul et! Benim sevgim senin tamlığına hiçbir şey eklemez, ama yaşamımı kırılgan bir vazo olmaktan çıkarır, onu iyilik ve alçakgönüllülük dolu bir muhafazaya çevirir”. İsa, reddedilip öldürüldükten sonra dirilmesi gereken Mesih’tir. Petrus, aynen benim de yapabileceğim gibi, İsa’yı Kendisi’nin acıyı kabul ederek insanlar tarafından reddedilmesini ve Allah tarafından lanetliymiş gibi gözükmesini, programa koyduğu için azarlıyor. Fakat haçı reddetmek Allah’ın düşmanı olan şeytanın niteliğidir; O, Allah’ın düşmanıdır. Şeytan Allah’ın evlatlarının yaşamından yok olmalıdır, öyle ki onlar Mesih’i yolunda, yani haç yolunda takip edebilsinler. Bu dünyada yaşamımı kaybedeceğim, ama imanımı göstereceğim ve çok kişi için Allah’ın bir armağanı olacağım! İsa Petrus’a, Şeytan’a çölde söylediği gibi,“Çekil!” demedi, “Arkama git” dedi. Onu öğrenci olarak hala kabul etmektedir, fakat onun öğrenci olması gerekecek ve öğrencinin öğretmenden üstün olmadığını unutmaması gerekecektir. Öğrenci, İsa’nın bildirmesini onayladığına rağmen Petrus dahil, kendi yerinde, İsa’nın arkasında olmalıdır. Kim, tıpkı İsa’nın nasıl başkanların tarafından ödürülmesi gerektiğini anlamayan Petrus’un yaptığı gibi, İsa’ya öğretmeyi ya da O’nu azarlamayı isterse, doğru olmayan yerdedir: Ayartıcının, Şeytan’nın yerindedir. 

Ve öğrencinin de, gerçek öğrenci olabilmek için, İsa’nın sevgisi için kendi hayatını kaybetmeyi öğrenmesi gerekecektir. Hayatında da peygamberin bugün duyduğumuz aynı sözleri gerçekleşecektirler: “Aşağılamalardan, tükürükten yüzümü gizlemedim”. Dünyadaki İsa’nın ödevini kabul edelim: Bu, bütün Kilise’nin ödevidir. “Yaşayanların diyarında, RAB’bin huzurunda yürüyeceğim”: Bugünkü Mezmur’un söylediğini bilerek, güven ve Baba’ya tam bir teslimiyet ile dua edeceğiz.

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Yeş 35,4-7 Mezmur 145 2.Okuma Yakup 2,1-5 İncil Mk 7,31-37

Markos İsa’yı halen yolda göstermektedir. O, uzak yörelerde, pagan milletler arasında yürümektedir. Oralara öğrencileriyle yalnız kalabilmek için gitmişti: Onları sabırla ve dikkat dağınıklığı olmayan bir şekilde eğitecekti. Burada da sonuçlanmayan acılar var: Sadece O’nun eli bunları durdurabilirdi. Nitekim burada O’na bir sağır ve dilsizin başının üzerine kendi ilahi ve yaratıcı elini uzatması istenmekte. Bu, anlamlı bir karşılaşma için fırsattır, aynısını biz de her vaftiz töreninde yeniden yaşamaktayız. 

Her şeyden önce İsa’nın kendini reklam etmemeye çalıştığını görüyoruz: Merak uyandırmamak için acı çeken adamla kenara çekiliyor. O; diğer insanlarla normal bir şekilde ilişki kuramayan, özellikle de Allah’ın Söz’ünü ne dinleyebilen ne de evlatlarına ve başkalarına onu iletebilen bu zavallı ile nazikçe ve sevgiyle ilgileniyor. Bu yetenek o kadar önemli bir armağandır ki, onsuz insan tam olamamakta. İsa parmaklarını kullanarak, Baba’nın insanı yaratırken başlattığı eseri tamamlamaktadır. 

İsa’nın parmakları sağırın kulaklarına dokunuyor; bunlar her şeyden önce sadece sevgiyi ileten İsa’nın sözünü duymak için açılmaktadırlar. Sonra tükürükle nemlendirilmiş aynı parmaklar, o ana kadar dilsiz olan diline ulaşıyorlar ve etraftaki sessizlikte “Effata, açıl” diye seslenen söz yankılanmaktadır. “Açıl!” Gerçekten de şaşırtan bir sözdür! 

Bu eylemler, söylediğim gibi, her vaftizde tekrar ediliyor. Ne zaman ki Peder, Oğul ve Kutsal Ruh adına vaftiz ediliyoruz o anda kulaklarımız İsa’nın güven veren ve canlandıran Sözünü duymaya açılır, dilimiz ise O’nun Sözünü, Ruh’un verdiği gerçeklikle, tekrar edebilmemiz için çözülür. Bütün bunlar gerçekleşmedikçe insan tam değildir! Vaftiz eden rahip, Rab’bin o ilahi eylemlerini tekrarlamaktadır.

Bu işaret, İsa tarafından dokunulmak için her yaklaştığımızda bize ulaşır: İsa bizlere Kilise’nin Kutsal Gizemleriyle dokunur; bunlar bizlerden her birine olan İsa’nın sevgisinden kurulan somut işaretlerdirler.

Daha önce Yeşaya peygamberin bildirdiği gibi İsa’nın parmağının dokunması bir cesaret ve güven iğnesidir. Bu peygamber, Allah’ımız olan Rab’bimiz İsa’nın, kurtarıcı olarak geleceğini müjdelemektedir: Allah’ın kurtaran varlığının işaretleri tam da körlerin gözlerinin ve sağırların kulaklarının açılması, topalın yürümesi, dilsizin sevinç haykırmasıdır.

Bunu “yürekleri kaybolmuş olanlara” söylemeye devam etmemiz gerekecekti, böylece onlar da cesaret ve güven yeniden bulacaklardır. İmanlıların cesaretlerini ve güvenlerini kaybetmelerine izin yoktur. Her ne kadar haksızlıklar ve acılar görüyorsak, keder ve başarısızlık ile karşılaşıyorsak, şunu bilmekteyiz: “Rab’bin kolu kısalmadı” (Say 11,23). Bu güven insanlar arasında tercihler yapmamıza izin vermez. 

Bizim için hasta ve fakir, engelli ve cahil, diğerlerine yani zenginlere ve kültürlü olanlara eşittir. İkinci okumada Yakup bize Allah gibi bakmayı öğrenmemizi güçle ve basitlikle tavsiye eder: O, “dünyanın gözünde fakir olanları” O’na iman etmeleri ve herkese örnek olmaları için seçti. Biz de onları en saygıya değer ve dikkat edilecekler olarak saymayacak mıyız? Tersine sık sık bize acı çektiren ve gerçek zenginliğimiz olan imanımızla dalga geçenler, zenginlerdir. Biz de İsa gibi yapacağız, o ki kulaklarını sesine açmak için, ağzına Sözünü haykırtmak için tüm dikkatini sağır ve dilsize vermektedir!