Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

14/01/2024 – OLAĞAN DEVRE – 2. Pazar Günü – B

1.Okuma 1Sam. 3,3-10.19 Mezmur 39 2.Okuma 1Kor. 6,13-15.17-20 İncil Yh. 1,35-42

Bugün Samuel’in çağrısını dinleyip onun cevap vermeye nasıl hazır olduğunu görüyoruz. Cömertliği neredeyse İsa’yı izlemeye hazır olan Vaftizci Yahya’nın iki öğrencisinin bir peygamberliği gibidir. Bunlar öğretmenleri olan Yahya’dan şunu duydular: “İşte Allah’ın Kurbanı!”; böylece İsa’nın beklenen Mesih olduğunu anladılar.

O; Allah’ın İbrahim’e oğlu İşhak yerine kurban etmesi için verdiği kuzu, kanı Mısır’da ölüm meleğinden halkı kurtaran kuzu, her sene halkın günahlarını yüklenip çöle ölüme gönderilen kuzu, Paskalya’da Allah ile antlaşmayı kutlayan her aileyi beslediği kuzudur. Bu sebeplerden iki öğrenci İsa’yı izliyor, amaçları; O’ndan bir şeyler elde etmek değil, O’nunla birlikte olmak, O’na hizmet etmek ve O’ndan Baba’nın planlarına uygun yaşamayı öğrenmektir!

Gece Allah’ın Sözü’ne itaat ederek yatağından fırlamaya, onu yatağına geri gönderen rahip Eli’nin de emrine itaat etmeye hazır küçük delikanlı Samuel, İsa’yı izleyenler için daim kalan örnektir. Onlar daima İsa ile kalıp sevdiklerini O’na çekmeye başlamaktadırlar. En güzel sevgi tam da İsa’yı tanımayı öğrenmeye yardım etmektir. İki öğrenciden biri olan Andreas kardeşini de İsa’ya götürüyor ve Rab onu da çağırıyor. Ona İsa yeni bir isim veriyor, bu da o andan yaşamının değiştiğini, onun yepyeni olduğunu gösteriyor. Simon’un adı artık Petrus olacaktır, bir balıkçı adı değil de, İsa’da güven, yaşam, tamlık bulan bir öğrencinin adı!

İsa ile yaşam gerçekten yenidir: Aziz Pavlus, Korintlilerin çocuklar gibi ellerinden tutma mecburiyeti hissediyor. Rab’be ait olmaktan gelen yeni ışıkta görebilmelerini sağlayarak onları eğitiyor. İsa’ya ait olan kişi; Kutsal Ruh’un mabedi olmuştur. Bu; güzel ve teselli edici, aynı zamanda tamamen somuttur, bu yüzden yeni bir yaşam tarzı doğuran bir gerçektir.

Kim kendi içgüdülerini özellikle de cinsel yönden takip etmeye alışıksa çevre için bunların normal gözükmesi sebebinden kendini aklanmış hissetmemeli: Eğer İsa’ya ait isen bedenin de İsa’ya aittir ve O’nun onu da hükümdarlığı için kullanabilmesi gerekiyor. Eğer bedenini kendi hırslarını susturmak için kullanıyorsan İsa’ya haksızlık yapıyorsun çünkü O, Allah’ın şanı için seni ölümüyle uzvu olarak elde etti!

“Ahlaksızlıklardan uzak durun” diyor Havari. Onun yaşadığı ortamda da cinsel ahlaksızlıklar moda idi. Hatta ilahlara adanmış mabetlerde de yapılıyordu.

Bedenimizden Allah’ın ışığının saflığı ve İsa’nın dirilişinin yeniliği parlamalıdır. Bedenin tutkularını tatmin ederek herkesin yaptığını yapamayız: Öyle yaparsak ciddi skandallara ortak oluruz, eşler karşılıklı sadakatte dayanmaya ve karşılarına çıkabilecek haçı birlikte taşımaya değil, birbirlerinden uzaklaşmaya destek bulacaklar.

İsa’ya ‘evet’imiz tam olmalıdır, bu hem şahsi hayatımız hem de Kilise yaşamımız için: Kilise Mesih’in Bedenidir ve hiçbir üyesi Başının istemediğini yapmamalıdır.

Bu günlerde her Hristiyan’ın daima ve sadece İsa’yı izleme çağrısına hep cevap verebilmesi için dua edelim. Allah’ın bize verdiği birlik Ruh’unu değil, sadece kendi düşüncelerini izleyenlerin doğru yola dönmeleri için de dua edelim!

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

07/01/2024 – İsa’nın Vaftizi – B Yılı

Birinci okuma Yeş 55,1-11 Mezmur 12 İkinci okuma 1Yuh. 5,1-9 İncil Mk 1,7-11

Bugün, Rab’bin Vaftizi bayramında, Yeşaya peygamber neşeli bir daveti bize sunmaktadır. Davet Allah’ın kendisi tarafından gelmektedir: O, yüreğimizdeki açlığı ve susuzluğu görmektedir ve bizleri doyurmak ve susuzluğumuzu gidermek için kendisini bize sunmaktadır, bizleri karşılıksız ve cömert sevgisiyle kaplamaktadır. O’na doğru koşmak için arzularımızı ve düşüncelerimizi değiştirmeliyiz.

Bizimkiler Allah’ınkilerden değişik, bu sebepten de acı ve ölümü tecrübe etmekteyiz. Sözünü kabul ederek gerçek ve güvenli yaşamı yaşayacağız. Tıpkı yağmurdan sonra ürün ve üründen sonra ekmeğin geldiği gibi, aynı şekilde kuşkusuzca yeni bir yaşamı tecrübe edeceğiz. 

Vaftizci Yahya, Ürdün nehrinin kenarında herkesi tövbe etmeye çağırdığında, Yeşaya’nın sözleri yıllardan beri ilan ediliyorlardı. Yahya arzuları ve düşünceleri değiştirme zamanının sonunda geldiğini söylüyordu, çünkü dünyanın günahı omuzlarının üstüne aldıktan sonra bedava olarak yaşam suyunu ve ekmeğini Veren gelip, artık mevcut oldu. 

Yahya bizleri sevgisini göstermek için günahkarların arasında saklanan Olana bakmaya, O’nu kabul etmeye çağırıyor. İsa, gerçek sevgisini göstermek için günahkarların arasında saklanıyor. O, günahkarlara yanaşmaktan korkmuyor, onların günahlarını silen aynı suya giriyor. O su, O’nu kirletmeyi beceremeyecektir, bunun yerinde O, kutsallığı ile suyu ve suya girmiş olanları temizleyecektir. O, günah işlemeden, Baba’dan uzaklaşmadan kendini ‘günahkar’ yapıyor. Baba da O’nu, yardığı göklerden gelen güçlü ve güzel sesiyle sevgili Oğlu diye tanıtıyor. Hatta bir güvercin bile O’nun üzerine iniyor, herkes bu Güvercin’de Allah’ın Ruh’unun görüntüsünü gördü, tüm insanlara sevgisiyle ulaşmak isteyen Allah’ın Ruh’unu! Kendisi konabilecek toprağı, Nuh’un gemisine tekrar dönmesi gerekmeden daima yaşanabilecek yeri bulan güvercindir. 

Görülen ve duyulan olağandışıdır, çünkü Allah’ın peygamberler aracılığıyla vaat ettiklerini düşündürüyor. Zamanın tamlığına ulaştık, bekleyiş zamanı sona erdi. 

Yahya artık sadece yok olmak istiyor, kendisinden sonra Gelene ve “daha güçlü Olana” kölelerin yaptığını bile yapmaya layık hissetmiyor. Yahya’nın gücü fiziksel bir güç değil, silahların gücü de değil; onları Allah’a emniyetle götürmek için herkesi çeken güçtür! Ama İsa daha güçlüdür, çünkü O, herkesi kendine çekecektir! Hiç kimse, kendisi, yani Yuhanna’nın kendisi O’nun yani Güvey’in yerini almaya layıktır: Gelin olan halkı sonsuza dek seven Güvey, ona Allah’ın güçlü ve sabit sevgisini bağışlayabilen Güvey! Bizler de O’na gidelim, böylece Allah’tan yeni bir hayat kabul edebileceğiz, içimizde Baba’nın aynı sevgisi olacaktır.

Havari Yuhanna mektubunda bu gerçek hakkında ısrar ediyor: İsa’nın Mesih olduğuna, yani O’nun, ilahi hayatını bize bağışlamak için Allah tarafından meshedilmiş olduğuna inanan bizler, Allah aracılığıyla yeni yaşama doğduk. Bu, Allah’ın evlatları, ailesi, işbirlikçileri olmamız demektir. Bu sebepten, diyor Yuhanna, kim Allah’ın evlatlarını seviyorsa gerçekten Allah’ı da sever. 

Havari şu sorumuza cevap veriyor: Allah’ı ve evlatlarını nasıl sevebiliriz? “Allah’ı sevmek onun emirlerine uymaktır”. Ve de bu şekilde “dünya kazanılır”, etrafımızı saran dünya ve bizi mahvetmek için içimizde saklanan dünya! Biz, günahkarların girip kirlettikleri suya giren ve üzerine inmiş Ruh’un tanıklığını alan Allah’ın Oğlu’na inanarak dünyayı yeneriz. Günahkarların girdiği suya giren ve üzerine inmiş Ruh’un tanıklığını alan Oğul’a inanırız.

İsa’yı kabul etmek en büyük sorunlarımız için en iyi çaredir: Bu şekilde onları Baba’ya uygun kılarak gerçekten arzularımızı ve düşüncelerimizi değiştireceğiz. Tam da günahkarlar olarak her Sözüne ‘evet’imizi tekrar edelim. Böylece bizler de Allah’ın sevinci, memnuniyetini dayadığı yer olacağız!

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

06/01/2024 – EPİFANYA BAYRAMI 

1.Okuma Yeş. 60,1-6 Mezmur 71 2.Okuma Ef. 3,2-3.5-6 İncil Mt. 2,1-12

Dünya Çocuklar Misyon Günü

Yeşaya peygamber ışıktan bahsediyor, dünyanın karanlıklarının arasında parlayan bir ışıktan, Allah’ın güzelliğini ve büyüklüğünü gösteren ve yukarıdan gelen bir ışıktan! Karanlık dünyayı örtüyor ama Rab’bin şanı üzerinde parlıyor! Bu ışık o kadar harikulade ki tüm insanların dikkatini çekmekte, hatta dikkatini çekmekle kalmayıp onların Rab’be yaklaşmalarını ve tapmalarını sağlamakta. Pagan halklar bu ışığın, Allah’ın ışığı olduğunu anlıyorlar ve bu sebepten sunakları ve armağanları olan altın ve buhurla gelmekteler.

Bugünkü İncil metni peygamberin söylediklerinin gerçekleştiğini anlatmaktadır. Işık; insanları Annesinin kollarındaki Çocuğa götüren, Çocuğun evini ve mevcudiyetini aydınlatan yıldızdır. Paganlar, Yıldız Bilimciler tarafından sembolize edilirler. Onlar, ışığıyla onları ümit ve sevinçle dolduran yıldız tarafından yönlendiriliyorlar. Karanlıklar; Herodes’in kini ve korkusudur, kin ve korku ki Herodes’ten Yeruşalim’in halkına da verilmektedir. Yıldız Bilimcilerin armağanları olan halkların altın ve buhuru birçok anlam taşımaktadırlar. İncil yazarı bunları bize açıklamamakta, bizim hayal gücümüz ve sevgimizle onları keşfetmemizi istiyor. Onlar aynı birçok durumda İsa’nın söylediği benzetmeler gibidir: Allah sevgisini bulmak için, sevgimizin nasıl gelişebileceğini görmek için fırsatlar. Yola çıkan bu adamların hazine kutuları altın, mür ve buhur taşımakta. Onlar, bize hatalı gözükebilecek keşiflerini izlediler. Ama niyetleri ciddiydi, arzularını Allah uyandırmıştı ve tam bir katılımları vardı. Allah onları bu yola koymuştu, onlar bu yolda başka bir yol, Kutsal Yazıları okuma yolunu bulacaklardır. Bu yolu da güç arayan ve günahkar bir adam olan Herodes sayesinde buldular.

Bugün okunan İncil metni, hakikaten bizim için ve bizim dünyadaki mevcudiyetimiz için çok çok önemli bir bölümdür. Bugünkü bayramın adı da “Rab’bin açıklanması”dır: İsa, hiçbir şey yapmadan veya söylemeden, uzak ülkelerin halkları tarafından kral olarak tanınır. Onlar, bir yıldızı takip edip onlara ait olmayan Yazıları okuduktan sonra kendilerini alçaltarak bir annenin kollarındaki Bebeğe tapıyorlar. Bu karşılaşmanın sevincinin hemen ardından Bebeğin yaşamının ta başından taşımak zorunda olacağı haçı da hissediyorlar.

Bizim için bunlar ne öğretiyorlar?

Her şeyden önce İsa’nın imkanımız dahilindeki her yolla aranılmaya layık olması! Fakat bunun için başkalarından da yardım dilemeliyiz.

Yaratılış bizi O’na yönlendiriyor fakat O’na sadece Kutsal Yazılar sayesinde varabileceğiz: Onlardan kendimizi esirgemeyeceğiz! Kutsal Yazılar, onları yaşamak istemeyen günahkar insanlar tarafından bildirilse de, Rab’bin Söz’ünün değerini muhafaza etmektedir.

Hazinelerimiz İsa’nın eline bırakıldığında değer kazanmaktadırlar!

Elimizdeki altın, kıskançlık ve kabadayılık, şiddet ve ölümdür; İsa’nın ellerinde ise armağan ve sevgi işaretidir. İnsani şanın ve saygının sembolleri olan buhur ve mür, İsa için kullanıldıklarında tam anlamlarına kavuşmaktadırlar.

İsa ile karşılaşan, O’nu bir kadının, Annesinin kollarında bulabileceğini bilmelidir. Kadının büyüklüğü, adam değil kadın olmasında değildir, onun dünyayı kurtaran Bebeği sunabilmesindedir. 

İsa’ya tapan kişi bu dünyada fayda beklememeli, ne sağlık ne de saygınlık: Bebeğe tapan Onunla birlikte haçı taşımaya hazır olmalı! Kendini dünyanın büyüklerinden ve zenginlerinden saklayacaktır ki, kendisini taptığı Bebeğin düşmanlarının arasında bulmasın!

Aziz Pavlus, Efeslilere yazarken İsa’nın sırrının açıklanmasıyla bize yapılan büyük armağandan bahsediyor: Tek bir beden olup Baba’nın sevgisinden faydalanmamızdan dolayı bizleri birbirimizle birlik içine koyan gizemdir. Hristiyan ortamda doğmuş olmayan kişi, daima Kilise’de yaşayan kişiden bu armağanı daha çok değerlendirebiliyor. Sevgiyi tanımamış olan kişi Baba’nın İsa ile gösterdiği sevgiyi, bunu daima yaşamış olandan daha çok değerlendirebiliyor. İsa’nın sayesinde Baba’nın bizi sevdiğini bilmek ve bunu kuşkusuzca bilmek, bizlerin birbirimizle kardeş ve dost olarak hissetmemizi sağlayan ışık ve güçtür. O zaman Çocuğa doğru koşalım: Bizleri de çeken bir yıldız ve yol gösteren bir Söz vardır!

01/01/2024 – MERYEM ALLAH’IN ANNESİ BAYRAMI 

1.Okuma Say. 6,22-27 Mezmur 66 2.Okuma Gal. 4,4-7 İncil Luk. 2,16-21

Yeni yılın başlangıcı dolayısıyla burada toplanmış bulunuyoruz. Yeni yılı Baba’nın bir armağanı olarak kabul etmek için gereken ışığı ve gücü bulmak istiyoruz, aynı zamanda bu yeni yılı sorumlulukla yaşamak istiyoruz öyle ki onu sevgi dolu olarak, canlı ve gerçek bir sunuş gibi Allah Baba’ya iade edebileceğiz.

Bu yılın sonuna varabilecek miyiz bilemiyoruz, nasıl olacak ve neler yaşayacağımızı da bilmiyoruz: Kendisi ile işbirliği yapmamız için onu bize bağışlayan Allah Baba’ya güveniyoruz. İleriye dönük tahminler yapmıyoruz: Sihirbaz, müneccimlere, medyumlara koşuşan dinsizler değiliz, şeytanın söyleyeceği yalanları duymak istemiyoruz. Bu ağır günahtan uzağız. Biz Allah’ın armağanının gerçekten Allah’ın armağanı olduğuna inanıyoruz: Bu; bir fayda, bir sorumluluk, bizim için ve O’nun sevgisini verebileceğimiz etrafımızdakiler için bir sevinçtir.

İlk okumada Allah’ın halkını Harun’nun sesi ve açılan kolları vasıtasıyla kutsayan sözlerini dinledik. Bizlere de bugünkü Ayinde bu kutsamanın aynısı verilecektir. Allah, ışığı ve gücü ile bizlere yoldaş olmak istemektedir, bu sebepten yeni yılı güven ve sevinçle karşılayalım: Allah’ın varlığı bizler için güven ve barış olacaktır. Peygamberlerin Meryem’den doğan çocuğa verdikleri isimlerden biri “Allah bizimledir”: Doğumundan sekiz gün sonra O’na verilen isim, Allah’ın bizi kurtardığının garantisini vermektedir (İsa, ‘Allah kurtarır’ demektir). Bu kurtuluştan eminiz tam da çünkü Allah bizimledir. O bizimle birlikte, tahmin edemeyeceğimiz bir şekilde: Meryem’in kollarında taşıdığı Bebek’tedir! 

Bugünkü İncil’in metni Anne’nin yani Meryem’in davranışını göstermekte. Onu sessizlik içerisinde görüyoruz, Oğlu hakkında söylenen sözlerle doldurulmuş bir sessizlikte. Çocuğun hakkında konuşanlar, en basit ve en fakir, cahil ve hor görülen kişilerdir: Onlar gibi kimseden değerlendirilen Meryem bu şeyleri önemsemiyor. O; Allah’ın birçok şekilde, ve de en çok alçakgönüllü şekilleri tercih ettiğini biliyor – İsrail’in kadınlarının arasından O, kendisini tercih etmedi mi?-. Nereden gelirse gelsin, Allah’ın Sözü dinlenilmeli ve yürekte korunmalıdır. Gerçekten de Allah’ın her Söz’ü, Allah bizimle olan O’nun bebeği ile ilişkili. Kendisi O’nun annesidir, Allah’ın Annesi! Bugün tüm Kilise Meryem’i bu unvan ile kutlamaktadır. Bu unvan ona tüm imanlılar ve Efes’te toplanan episkoposlar Konsili tarafından verildi. Meryem’e Allah’ın Annesi diyerek İsa’nın diğerleri gibi bir çocuk olmadığını belirtmiş oluyoruz; bu bebek aziz Pavlus’un yazdığı gibi “bedeninde tüm ilahiliğin tamlığını taşımaktadır”. 

Yeni Yıl’a Anne’yi kutlayarak başlıyoruz: Mademki o, Allah’ın Annesi, bizler de onu kendi annemiz olarak hissederiz! Sevinçle, Allah’a yöneltilmiş olan için gerçekten büyük sevgisini bizler de hissediyoruz: Bizler ki Allah’ın yaratıkları, bugünden itibaren O’nun evlatları da olmaktayız. İsa’nın Baba diye çağırdığı ve bize O’nu böyle çağırmayı öğrettiği Allah tarafından sevildiğimizi garantileyen Havarinin mesajı işte budur. Bizler Allah’ı Baba diye çağırabilsek bu gerçekten Allah’ın evlatları olduğumuzun ispatıdır. Allah bizi evlatları olarak görüyor. Bu bizim için büyük bir sevinçtir ve tüm insanları, bizi düşman olarak görenleri dahi, kardeşimiz olarak görmemizin sebebidir. Biz, düşmanlarımıza kardeşiz: Dünyada barış olması için temel budur! 

Bugün Hristiyan dünyası barış armağanı hakkında derin düşünmekte! Tüm barışa susamış ama elde etmeyi ve muhafaza etmeyi bilmeyen halklar barışa eğitmeyi istemekteler! Barışın sırrı İsa’dır, O bizlere başkalarını incitmemeyi öğretti, kendimizi incinmiş hissetmememizi de tavsiye etti. Çünkü bizlerin Allah’ın evlatları olduğumuzu söyledi ve birbirimizi kardeşler olarak görmemizi istedi. Bu sebepten kendimizi düşünmeden birbirimizin iyiliğini istiyoruz.

Bugün Meryem Ana’nın mantosunun altında toplanıyoruz, öyle ki o bizleri İsa’ya yaklaştırsın ve biz O’nun barışından ve varlığından faydalanabilelim. Böylece yeni yıla ümit ve güvenle başlayabiliyoruz: her gün İsa ile birlikte ve Baba’nın korumasıyla yaşamımız karşılaşacağımız birçok kişi için kutsama olacaktır.

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

31/12/2023 – KUTSAL AİLENİN BAYRAMI – B Yılı

1.Okuma Yar.15,1-6; 21,1-3 Mezm 104 2.Okuma İbr. 11,8.11-12.17-19 İncil Lk 2,22-40

Bugünkü okuma metinleri özellikle İbrahim’in, Meryem ve Yusuf’un imana itaat etmeleri üzerine dikkatimizi çekmektedirler. İbrahim ve Sara, Allah’tan bir söz almışlardı, daha sonra çok ciddi bir şekilde denendiler. İbrahim, yaşadığı zor durumlar yüzünden, birçok kere Allah’ın Sözünden şüphe etmek üzere oldu ve Allah’a hiçbir şeyin imkansız olmadığının kanıtını yaşadıktan sonra bile, ondan yine anlaşılamaz bir fedakarlık istenmekte. İbrahim, Allah’ın söz verdiği ve yaşlılığında bağışladığı tek oğlunu, Allah’a feda etmesini istediğine inanıyordu ve itaat ederek bu fedakarlığı gerçekleştirmek için gerekenleri adım adım yaptı.

Kutsal Yazılar niçin bu tür olayları birçok kez anlatıyor? Bu olaylar Allah’a olan imanımızın temelindedir: Allah, Allah’tır, değil mi? O’nun Sözü gerçek mi aldatmaca mı? İbrahim’in davranışı bizlere ebeveynler, çocukların gidip gelmeleri hakkında bir şeyler söylüyor mu? Ve eşlerin ilişkileri hakkında bir şeyler öğretiyor mu?

Yusuf ve Meryem, Musa’nın Yasasına uyarak Yeruşalim’deki tapınağa gidiyorlar. Peki, bu davranışları gelen çocuklarımızı nasıl kabul etmemiz hakkında fikir veriyor mu?

Allah’ın Sözü bizler için düzeltme ve arınma, bilgelik, tavsiye ve yöneltmedir, hatta kurtuluş yoluna ulaşmak için hem her kişi için hem de tüm toplum için esas göstergedir.

Eşler, çocuk bekleyerek karşılıklı sevgilerini gösterirler. Bu bekleyiş yoksa sevgileri tehlikededir, hatta egoisttir, belki de yoktur. Gerçek sevgi; birlikte sevmeye yöneltir, birinin kendini ötekine vermesine değil de, ikisinin tek bir şey olmalarına ve birlikte başkalarını yaşama çağırarak onlara kendilerini vermelerine sebep olmaktadır. 

Eşlerin beklediği çocuk gelmiyorsa, ümitsizliğe mi kapılmalıdırlar? Katiyen hayır, diyor iman dolu İbrahim. Çocuk gelmiyorsa, bakışlarımızın Allah’a doğru çevrili kalması gerektiğidir: Üzerimizde O’nun özel planları olabilir, biz bunları bilemeyiz. Eğer O, bizi bekletiyorsa, O’nun bizi denenmelere karşı güçlü bir imana hazırlamak istediği demektir, öyle ki gelecek evlat alçakgönüllü, sebatkar bir iman dolu bir ortam bulabilsin.

Çocuk gelince o nasıl kabul edilmelidir? İbrahim şöyle diyor: O çocuk Allah’ın merhametinin bir armağanıdır! Bu evlat; çabalarımızın, zekamızın veya kabiliyetimizin meyvesi değildir, bunun bilincinde olmalıyız. O, şükrederek kabul edilmelidir. Onu alçakgönüllülük, minnettarlıkla, Allah’ın Sözünün verdiği güvenle karşılamak gerekiyor. Onu ümitle beslemek ve Allah’ın Sözü ile aydınlatmak lazım.

Eşe nasıl davranılır? Hem İbrahim hem de Yusuf bize şöyle diyorlar: Eşimizi Allah’ın sevgisinin aracı olarak görelim, onda Allah’ın şefkatini, merhametini ve eserini görelim. Sara ve Meryem bize şunu söylüyorlar: Güveyin varlığından ve özellikle, zayıflığımızı güçlendiren imanından mutlu olalım. İbrahim ve Sara, bakışlarını Allah’a sabit tutarak, arzusunu gerçekleştirmek isteyerek birbirlerini seviyorlar. Yusuf ve Meryem, Oğullarını Allah’a tüm kalpleriyle sunarak ve O’nun için yaşayarak birbirlerini seviyorlar.

Onlarla karşılaşan Şimeon, onların sadece Oğul’a bakmalarına, hatta kendilerini düşünmeyip Allah’ın Oğlunun etrafında ekebileceği acıyı paylaşmak için kendilerini sunmalarına yardım ediyor. O Oğulu seven ve O’na değer veren mutlaka olacaktır, ama O’nu reddeden ve kin tutan da, mutlaka olacaktır. Onun acısını ebeveynleri paylaşacaktır, onlar buna da hazır olmaktadırlar!

Biz bugün bakışlarımızı İsa’nın ailesine çevirerek, aile ilişkilerimizde güçlü olalım ve aydınlanalım. Buna çok ihtiyacımız var çünkü her birimizin günahı bu ilişkileri engelliyor. Birçok ailede yaşamak imkansızdır, bazen aile yaşamı otelde yaşamaya, hapiste olmaya, hastanede olmaya dönüşüyor. Böyle oluyor çünkü günah hüküm sürüyor ve kimse günahı kendi yerine atmayı düşünmüyor. Günahın yeri, Allah’ın kuzusu olan İsa’nın omuzlarıdır! Eğer bu yükü, yani günahı biz tutuyorsak ve taşıyorsak, bu yük tüm ailemizi eziyor ve onu acı yeri kılıyor. Şunu hatırlayalım: İsa; yaşadığımız yerlerin, barış, huzur, şefkatli ve güvenli sevgi ortamları olmaları için Barışma Gizemini bağışladı. Aile içerisinde, eşler arasında, evlatlar ile ebeveynler arasında karşılıklı af çok önemlidir, ama unutmayalım ki, yeniden huzur, birlik ve haçımızı taşıyarak sevme kabiliyetimizi bulmak için, en önemlisi ve en ‘verimlisi’ Rab’bin Kilise aracılığıyla verdiği aftır. Birçok kişi psikologların, Barışma Gizeminin hizmetkarları olan rahiplerin yerini alabileceklerini düşünüyorlar: Allah’ın affının yeri, insanın birkaç sözlerinden alınamaz! Bu sebepten her ikisinin meyveleri çok farklıdır.

Bugün Baba Allah’a ailelerimiz için şükredelim: Önümüze koyduğu kutsal örneklere bakarak O’na şükredelim. İmanlıların ailelerine bakalım, örneğin İbrahim ve Sara’nın, ama özellikle Yusuf ve Meryem’in kutsal ailesine bakalım. Bu aile, tüm eylemlerinin, tüm arzularının merkezine İsa’yı koymaktadır. Kutsal Aile’den örnek alarak yaşamımız, bir armağan ve bir kutsama olmak için, çağrıldığımız ortamda sevgi ve hikmet yaymak için de yadım bulacaktır.

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

25/12/2023 – NOEL BAYRAMI 

 

Gece Yeşaya 9,1-3.5-6 Mezm. 95/96 Titus 2,11-14 Lk 2,1-14

Şafak Vakti Yeşaya 62,11-12 Mezm. 96/97 Titus 3,4-7 Lk 2,15-20

Gündüz Yeşaya 52,7-10 Mezm. 97/98 İbran. 1,1-6 Yh 1,1-18

Özellikle şafak Vakti Ayin’indeki metinlere bakmak istiyorum. Bu metinler; artık dünyada mevcut olan, artık insana ve insanlara ümit ve sevinç vermek için etkilemekte olan Kurtarıcıyı müjdeleyen metinlerdir. 

Aziz Pavlus, Titus’a, “oğlum benim” diye hitap ederek İsa’nın gelişinin anlamını aktarmaktadır: “Kurtarıcımız Allah, iyiliğini ve insanlara sevgisini açıkça gösterdi. Yaptığımız doğru işlerden dolayı değil, kendi merhameti yüzünden bizi kurtardı”. İsa’nın doğumu, Allah’ın iyiliğinin ve insanlara olan sevgisinin eseridir: Tarihimizi değiştiren bir eserdir. Gerçekten de egoizm ve acılar dolu insanın yaşamına, Allah’ın sevgisi güçlü bir şekilde girer. Bu sevgi bizi kurtarır, çünkü yavaş yavaş, insan yüreğinin dolu olduğu ve her tür acılarını yaratan adaletsizliklerin yerini alır. Allah bizi sevgisi ile kurtarıyor ve bu sevgi İsa’da gösterilmektedir. 

Yeşaya peygamber de, birkaç yüzyıl önce, Rab’bin gelişini müjdelerken ümit ve güven veriyordu. Rab’bin mevcudiyeti, ümitsiz ve dağılmış olan İbranileri “Kutsal toplum, Rab’bin Kurtardığı kavime” dönüştürecek. Bu halk; yeryüzünün bütün halkları için önemli olacaktır, o kadar ki bütün halklar onu arayacak, çünkü sadece onda, huzurlu bir gelecek için gerçek sevgi ve güvenlik bulunacak. Bu sebepten tüm Allah’ın halkını temsil eden Yeruşalim’e, yani “Sion kızı”na, “Aranan, terk edilmemiş kent” adı verilecektir.

Bunlar; güzel düşünceler, hayaller değildir. İşte Luka’nın bize teklif ettiği anlatım: Fakirlikte, zorlukta yaşayan ve dünyanın zenginlerinin hor gördüğü çobanlar, meleklerin onlara söylediklerini görmeye gitmek için birbirlerine cesaret veriyorlar. Bir hayal mı olacak? Geçmişte olduğu gibi boş bir ümit mi? “Aceleyle gittiler”: Gitmekle Allah’a, Peygamberler aracılığıyla Kendisini onlardan biri gibi, bir çoban gibi Kendisini tanıtan o Allah’a itaat ettiklerini biliyorlar. 

Olağanüstü bir şeyi değil: “Meryem, Yusuf ve bebeği” buluyorlar. Birçok fakir aile gibi olan, küçük bir aile buluyorlar. Her ne kadar bu aile bir çoban ailesi değilse de Bebek yemliğin içine, aynı onların bebekleri gibi yatırılmış! Hiçbir özelliği yok, ama meleklerin söyledikleri Söze tıpa tıp uygun! Söz Kelam’la bir oluyor, bildirilen Söz beden alan Söz’le birleşiyor! Bu basit uygunluk; hayret, sessizlik, sevinç oluyor!

Sadeliklerinde anlatılan olayları duyan, hayret ediyor çünkü kendisinin, Allah’ın, çok yakın, fakirler ile fakir, güçsüzler ile güçsüz bir Allah’ın istediği ve verdiği bir olayı seyretmekte olduğunu anlıyor! 

Bebeği kundağa saran ve başkalarının bilmediğini bilen Anne, sessizlikte kalıyor. Sessizlikte bir tek kendisinin duyduğu ve yaşadığı olayları düşünüyor ve sadece kendisinin anlayabileceği sonuçlara varıyor. Bu düşüncelerini yüreğinde saklıyor, fakat yüzden ve yüreğin huzurundan sızılan sevinç, kendisi farkına varmadan, etrafa yayılmaktadır.

Simdi her günkü yaşamlarına dönen çobanlar; yanlarına, işlerine ve ailelerine, ümit ve sevinç getiriyorlar: Onlar, Allah’ın var olduğunu, kendileriyle birlikte olduğunu, Söz’ünü onlara yönelttiğini, kendilerine somut bir merhamet ve barış vaadi verdiğini biliyorlar.

Biz hem Meryem’in hem onların mirasçılarıyız.

Hayretler içerisindeyiz, çünkü Noel gizemi barış ve birlik ruhunu bağışlıyor. Meryem’in sevincini ve aramızdaki Allah’ın varlığından kaynaklanan ümidi içimizde de taşımak istiyoruz. Çobanlar gibi, sosyal yaşamımızda ve ailelerimizde, insanlardan hiçbir şey bekleyip, talep etmeden, yeni bir yürekle yaşamaya başlayabiliriz: Kendimiz büyük bir sevgiyi dağıtmaya kabiliyetli kılındık!

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

17/12/2023 – NOEL BAYRAMINA HAZIRLIK DEVRESİ –

3. Pazar Günü – B Yılı

1.Okuma Yeş. 61,1-2.10-11 Mez Lk 1,46-50.53-54 2.Okuma 1 Sel. 5,16-24 İncil Yh. 1,6-8.19-28

Vaftizci Yahya’ya bakmaya ve dinlemeye devam edelim. Bugün bize tanık olarak gösterilmekte! Onun yaşamı ve sözü; ışık, peygamber, Mesih ve Güvey Olan’a tanıklıktır. Kudüs’teki Yahudilerin yolladığı araştırmacılara verdiği cevaplara bakarsak, onun İsa için yaşadığını görüyoruz:Gerçekten Vaftizci, İsa’nın tanınması ve kabul edilmesi için yollandığını bilmektedir.

Yahya’nın önemi, müjdelediği Kişinin öneminden gelir. Yahya kendi şanını aramıyor, Yücelerden doğan güneş olanın ışığını karartmak istemiyor. O bizim için değerli bir örnektir: İsa’nın öğrencileri olarak tüm yaptıklarımızı Öğretmenimizin ve Rabbimizin şanı için yapmaktayız, insanların gözünde beğenilmek için veya büyük ve önemli gözükmek için değil! Bu; büyük azizlerin, Meryem Ana’nın ve tüm Havarilerin alçakgönüllülüğüdür: Onlar, yaşamlarını Allah’a, ve O’nun sevmek ve kurtarmak istediği bütün insanlığa hizmet olarak saydılar.

Bundan büyük çağrı yoktur, tıpkı Meryem’in söyledi gibi: “O, bakışlarını kulunun düşkün haline çevirdi. İşte, bundan böyle bütün nesiller bana mutlu diyecek. Çünkü Kadir Allah, benim için büyük şeyler yaptı”. Yahya kendisinin ne Mesih ne de peygamber olmadığını söylemekten mutlu idi. O, sorular soranların kendisine verdikleri hiçbir unvanı kabul etmedi.

Yahya’nın mutluluğu; hizmetkar olmak, İsa hakkında konuşabilmek, O’nun aramızda var olduğunu ilan etmek, yüreklerde, özellikle kendini günahkar olarak kabul edenlerin yüreklerinde O’nun gelişini hazırlamaktır. Gerçekten ilk okumada Yeşaya peygamberin söylediği gibi Allah’ın Ruh’u, o Ruh ki, mesheder ve Allah’ın iyileştirici ve kurtarıcı eylemini gerçekleştirmekte yetenekli kılar, O’nun üzerindedir.

Yahya’nın kendisine koşan pişman günahkarlara gösterdiği sevinci, daha önce Yeşaya müjdeliyordu. Aziz Pavlus, bu aynı sevinci Hristiyanların yaşamasını istiyor. Selaniklilere yönelttiği tavsiye tam da şu şekilde başlıyor: “Her zaman sevinin!”.

Biz kendi kendimize şunu soruyoruz: Bize kötülük, acı, şiddet, adaletsizlik veren bu dünyada nasıl hep sevinebiliriz? İşte sevincin tarifi: “Durmadan dua edin ve her durumda şükredin”. Baba’ya minnettarlıkla yöneltilen dua daima sevinç kaynağıdır. Bu sevinç geçici şeylerden değil, Allah’ın sevgisi, İsa’ya itaat, Ruh’un tesellisi ve ışığından kaynaklıyor.

Ayinin şükran duasına girişi genelde şu sözlerle başlar: “Rabbimiz, Aziz Peder, ebedi ve kadir Allah, her zaman ve her yerde, Kurtarıcımız Mesih İsa’nın adına seni övmek ve sana şükretmek bir görevdir ve bir selamet yoludur”. Evet, doğrudur, şükretmek, kurtuluşun, bunun için sevincin kaynağıdır. Allah’a şükrettiğimiz zaman bu O’nun hoşuna gider ve O’nun sevinci yüreğimize yansır!

O halde Baba’ya O’nun Kendisi için ve O’nun tanıkları ve hizmetkarları olabildiğimiz için devamlı olarak şükrederek, sevinç alıştırmalarını yaparak Kurtarıcımızı kabul edip O’nu kutlamaya hazırlanalım.