Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Dan. 7,13-14 Mezmur 92 2.Okuma Vahiy 1,5-8 İncil Yh. 18,33-37

Bugün İsa’ya, kral, hatta evrenin kralı unvanını vermekteyiz. Bu alışkanlık nereden gelmektedir?

İsa Pilatus’a cevap verip şöyle dediğinde: “Dediğin gibi, ben kralım” peygamber Daniel’in yazdığını düşünmektedir: “Ona egemenlik, yücelik ve krallık verildi. Bütün halklar, uluslar ve her dilden tüm insanlar ona hizmet edecekler. Onun egemenliği ebedi bir egemenliktir ortadan kalkmayacak. Onun Krallığı, yıkılmayacak bir krallıktır”.

İsa, krallığının acılar ve zulümlerle hazırlanması gerektiğini bilmekte idi, bu sebepten Pilatus O’nu ölüme mahkum etse de, Baba’nın verdiği sözü tutacağına ne ümidini ne de güvenini kaybetmekte idi. Biz bugün alay edildiği ve ölüme mahkum edilmesine sebep olan unvanla İsa’nın önünde diz çökmek istiyoruz.

İsa kraldır ve evrenin kralıdır! Bunu sadece söylemekle yetinmeyeceğiz: Bu çok kolay ve bizim için faydasız olurdu. Biz, peygamberin dediği gibi, O’na hizmet etmek için O’nu kral olarak kabul etmek istiyoruz!

O’na hizmet etmek ne demektir? O’na edilen hizmetin kime faydası dokunacaktır?

Mesih İsa’ya kral olarak hizmet etmek; O’nu herkesten üstün tutmaktır, sözlerini herhangi bir filozoftan üstün kabul etmektir, emirlerini de herhangi insani kanunlardan daha önemli görmektir. Ayrıca O’nun planlarının gerçekleşmesi için, arzularının yerine getirilmesi için çalışmaktır. 

Bizim yaşamımızla, huzurumuzla, rahatlığımızla, faaliyetlerimizle ilgili birçok arzumuz vardır, çoğu zaman da bunlar iyi arzulardır, ama İsa’nınkiler ilerisini görür, barışçı, huzurlu bir ortamın oluşturması için ve ebedi yaşamımız için gerekli olanı görür. 

Gerçekten de İsa’ya hizmet etmenin en büyük yararı kendimiz içindir: Yüreğimiz huzur bulur, başkalarıyla ilişkilerimiz düzelip daha derin ve içsel boyutlar kazanır, dolayısıyla da sevinç ve huzura kavuşuruz. İsa’ya itaat ederek egoizm ve bundan gelen her şey yok olur, etrafımıza ümit ve sevinç saçarız.

İsa’nın krallığı, Kendisinin Pilatus’a söylediği gibi bir hizmettir: “Hakikatte tanıklık etmek”tir. Hakikat Allah’ın kendini, sevginin ve merhametin o Allah’ının kendini göstermesidir. İsa’nın yaşamı ve ölümü; insanları seven Allah’a, onları, herkese acı yaratan karmaşalarından ve egoizmlerinden kurtarmak isteyen o Allah’a bir tanıklıktır. 

Bu sebepten İsa’nın ardından gitmek, O’na itaat etmek, O’nu herkesten üstün tutmak istiyoruz. O’nu kralımız olarak seçiyoruz ve herkesin O’nu kral olarak görmesini teklif ediyoruz. İsa kimseye kendini zoraki kabul ettirmeyecek; O, tanıdığımız krallara benzememektedir: “Benim krallığım bu dünyadan değildir”. 

O, “ulusları” beklemektedir, çünkü onların hür olmalarını istemektedir, hatta onları ulus değil, dünyayı Baba’nın sevgisiyle doldurma arzusunu paylaşan dost veya evlat olarak istemektedir.

Sevinçle imanımızı ilan edip sevgimizi Mesih İsa’ya bağışlamaya devam edelim, çünkü O, “ölüler arasından ilk doğan, dünya krallarına egemen olan, güvenilir tanıktır”.

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma 1Kr 17,10-16 Mezmur 145 2.Okuma İbr 9,24-28 İncil Mk 12,38-44

İbranilere mektup bize Mesih İsa’dan, tapınağa giren Başkahin olarak bahsediyor. Fakat İsa insanların inşa ettiği tapınağa, “antlaşma ahdinin” bulunduğu, “Allah’ın sadece ayaklarını uzattığı yere” değil, Allah’ın olduğu yere girdi.

İsa Allah’ın yanındadır ve orada Baba’nın hoşuna giden nihai kurbanı, yani mükemmel sevgisini, yaşamını sunan sevgisini Baba’ya sundu. Bu şekilde günahı, yani insanlığın Allah’ın sevgisine ve merhametine olan uzaklığını yok etti.

İsa’nın Kendisi, sevgisini ve merhametini yaşayarak gerçek ve ebedi tapınağa Kendi girişini hazırladı. İncil yazarları tarafından bize anlatılan İsa’nın her eylemi, bize O’nun sevgisinin güzelliğini ve mükemmelliğini gösterir. 

Bugün öğrencilerine iki öğretisini dinliyoruz. Biraz önce onlar, yazıcılardan birinin Allah’ın ve insanların sevgisi hakkında bir konuşmasını hayranlık ile duydular. İsa öğrencilerinin ruhsal hayatlarının tehlike içinde olduğunu bilmektedir. Yazıcılar çoğu kez kendilerini beğenmişlik, kibir ve hırs örneği olarak verilmekte idiler; onlar kendilerini korumasız ve fakir dulların koruyucusu olarak da gösterirlerdi. İsa, öğrencilerinin onlara benzemelerini istememektedir. Kendini beğenmişlik ve kibir Kilise dışında kalmalıdır, gurur cemaati yönetenlerin niteliği olmamalıdır. İsa’ya ait olmak isteyenlerde para hırsı olmamalıdır, çünkü bu hırs fakirlerin acı çekmesine neden olur. İsa’ya ait olmak isteyenler bu davranışlardan tiksinmelidir. “Yazıcılardan sakının!”. 

Tam da en meşhur Yazıcıların bulundukları Mabetteyiz. Celile’den gelen İsa’nın öğrencileri, hep Yeruşalim’li bu Yazıcıları, herkes tarafından saygı ile selamlanan bu din adamlarını görmek isterlerdi. İsa, tam da onlara karşı öğrencilerini dikkatli olmaya çağırmaktan korkmamaktadır. Gerçekten onlar, Mabette insanları eğitmekten çok insanlar için “skandal”, yani engel sebebi olmaktadırlar. Öğrencilerin ruhani yaşamı; hırslı, kendilerini beğenmiş, gururlu, zenginliği seven kişilere bakarak hiçbir kazanç elde etmeyeceklerdir.

İsa mabette gözlerini kapamıyor: “Babamın evi” dediği yerde ne olursa dikkatle izliyor. Bağış kutusuna çok para atanları görüyor ve ‘muhasebeci’ bilsin diye, yüksek sesle ilan edilmiş bağış miktarını duyuyor. Ve işte O, dul bir kadının verdiği küçük bağışı da görüyor. 

Hemen öğrencilerini çağırıyor, onlara göstermek için güzel bir şey buldu: “bu yoksul dul kadın kutuya herkesten daha çok para attı” diyor. 

Öğrenciler merak ediyor, kim bilir bu kadın ne kadar bağış yaptı diye. Zenginler gece olunca yaptıkları bağışın miktarını hatırlamıyorlar bile, çünkü verdiklerinin eksikliğini hissetmeyecekler: Sofralarında hiçbir şey eksik olmayacak. 

Fakat bu dul kadının akşam sofrasında yiyecek hiçbir şeyi olmayacak! 

Bu kadın, İlyas peygamberin karşılaştığı dula benziyor: O, nesi varsa İlyas’a ikram etmişti, çünkü Allah’ın onu düşüneceğinden emindi. İsa o kadının, kendi Başkahin olma tarzına katıldığını gördü. Nitekim o, Kendisi gibi yaşamını sundu!

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

İlk Okuma Yas 6,2-6 Mezmur17/18 İkinci Okuma İbr 7,23-28 İncil Mk 12,28-34

Mesih’i tanıtan işaretlerden biri “sağırların işitmelerini sağlamasıdır”!

İki çeşit sağırlık vardır. Bir tanesi maddi sağırlıktır, yani hiçbir ses duyulamayan sağırlık; bir diğer sağırlık ise daha derin olanıdır. O zaman kurtuluşumuzu sağlayacak olan ve sevgiyle bize yöneltilen Sözü, Allah’ın Sözünü dinlemediğimiz zamanlardır. Bu sağırlıktan istediğimiz zaman iyileşmek, bizim elimizdedir. Fakat tabii ki, Allah’ın kutsal ve karşılıksız eylemini kabul ederek. 

Ve işte birçok Yazı’da şu daveti, bazen de bu emri buluruz: “Dinle”! İsa’nın Kendisi Musa’nın bu davetini O’na en önemli emrin hangisinin olduğunu soran Yazıcıya tekrar etmektedir. Sanki emir: “Dinle”dir. Dinlemek temel olarak bir sevgi eylemidir. Sevmeyen dinlemez, seven ise daha dikkatle, daha ilgiyle, daha hazır halde dinlemeye çalışır. Seven, öyle şekilde dinler ki ona konuşanın arzularını belirtip tüm hikmetini gösterebilmesine yardım eder. 

Seven kişi, sevdiği kişinin arzularını gerçekleştirmek için dinler. Eşler arasında, evlatlar ve ebeveynler arasında da olan dinleme bu şekilde olmaktadır. Aynen Allah’ı dinleme de böyledir! Allah’ın Kendisi onunla konuşmamızı ister, bunun için de İsa bizi şunu yapmaya çağırır: “Kapıyı çalınız, size açılacaktır!”. Bunu söylerken Allah’ın bizi dinlemeye ve arzularımızı gerçekleştirmeye hazır olduğunu söylemektedir. 

Fakat biz de şöyle bir şekilde Allah’ı dinlemek istiyoruz ki O’na, arzularını bize göstermesine izin veriyoruz. O’nun hikmetli olduğunu ve bizi sevdiğini biliyoruz, geleceğimizi de bildiği için eylemlerimizin getireceği en küçük sonucu da bildiğinin farkındayız. Bunun için Sözü’nün yürüyüşümüze ve eylemlerimize açık ışık olmasını istiyoruz. O zaman “Dinle” diyen davet ve gerisinde gelen “Rabbin Allah’ı bütün yüreğinle, bütün canınla, bütün aklınla ve bütün gücünle sev” sözleri, bir bütün oluyor. Dinleyen, artık sevgi yolundadır. Dinleyen, sevgisine artık gerçek ve somut bir yön vermektedir. Sevgi, hissedilecek ve sevinç yaratacak bir seri duygu değildir; sevgi; hareketlerimizin, zamanımızın, enerjimizin, yaşamımızın sunulmasının somutlaşmasıdır. Rabbin Allah’ı seveceksin! 

İsa şunu da ekliyor: “Komşunu kendin kadar seveceksin!”. Allah’ı seven, yani O’nu dinleyen, insanları da sevmeye devam eder, çünkü Allah ona karşılaştığı insanlar aracılığıyla da konuşabilir.

Sevgi sayesinde Allah’ın hükümranlığına yaklaşırız! İsa tam da bunu ona yaklaşan o Yazıcıya- Kutsal Kitabı o okuyana- söylemektedir: “Allah’ın hükümranlığından uzak değilsin!”. Bizler şunu soruyoruz: Sevmek yeterli değil midir? Allah’ın Hükümranlığına girmek için sevgiden başka ne gereklidir? Sevgi; bizi Allah’ın Hükümranlığına yaklaştırır, fakat yeterli değildir. 

İbraniler’e mektup yardımımıza koşmaktadır. Biz Allah’ın Hükümranlığına sadece kendi gücümüzle girmeyiz, sevgimizin gücü de yeterli değildir! Biz Allah’ın Hükümranlığına, Kendini Peder’e sunan, kutsal, saf başrahip İsa’nın kurbanı sayesinde gireriz. Sevgimiz, bizi Allah’a yaklaştırır, fakat bize yolladığı Oğlunu kabul ederek, O’nun lekesiz, mükemmel sunuşuna katılarak O’na varabiliriz. O zaman her şeyden çok İsa’yı dinlemeye, O’nu sevmeye, O’nu her şeyin ve herkesin üzerine koymaya çalışacağım. Bu sevgi sayesinde Peder’i sevmem ve insanları sevmem yoğunluk kazanacaktır. 

İsa’yı sevdiğim zaman Allah ve insanlar da sevildiklerini anlamaktadırlar. İsa’yı sevdiğim zaman, O’na güvenle itaat ederek O’nun Egemenliğine girmekteyim. 

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Vah. 7,2-4.9-14 Mezmur 23 2.Okuma 1Yh. 3,1-3 İncil Mt. 5,1-12

Bugünkü bayram Kilise’nin göksel Yeruşalim’in sevincine girmesine yardım etmektedir. Yeruşalim temelleri sağlam olan gelecekteki şehirdir: Kurtulmuşlar orada Allah’ı ve Kuzu’yu şanla övmektedirler. Hepimiz bu yenilik konusunda mütehassıs olmalıyız: Dünyada yaşıyoruz ama dünyaya ait değiliz; gözyaşı vadisi, günah hükümdarlığı ve sonucu acı olan bu dünyada yaşıyoruz, ama gözlerimizi göğe dikiyoruz çünkü arzumuz oraya ulaşmaktır. Kaç defa bunu unutuveriyoruz! Gökyüzünü unutmamız, dünyada yolumuzu şaşırmamıza neden oluyor. Arzularımıza uyarak şurada, burada dolanır, egoizme kapılır, hissettiklerimize kapılırız, devamlı hayal kırıklıklarına doğru gideriz. Gökyüzünü unutmamız, kardeş olduğumuzu da unutturuyor ve neredeyse hayvan gibi, bazen onlardan da kötü davranmamıza sebep oluyor.

Bugün varış noktamızı, her adımımızın ve her kararımızın varış noktasını düşünmeye çağrılıyoruz Kendi varış noktamızı düşünürken İsa’yı sevip, O’nun haçını taşımış, oraya varmış ve bizi beklemekte olan kardeşlerimize bakalım. İşkence edilmeyi ve öldürülmeyi kabul ederek Allah’ın sevgisinin, Rab’bin ölümü ve dirilişinin tanıklığını yapmış iman şehitlerini görüyoruz. İman tanıklarını da görüyoruz, onlar da İsa’nın tanıklığını yaparak insanlar tarafından reddedilmeyi ve kin görmeyi kabullendiler. Rab’bin sürüsüne çobanlık yapan rahipleri görüyoruz, onlar da imanlılara yol göstermek için yaşamlarını sundular. Aileleri, anne ve babalarını görüyoruz ki evliliklerini, annelik ve babalık görevlerini Rab’be uygun yaşadılar. Keşişleri görüyoruz ki insanın yaşamında Allah’ın ilk yere sahip olduğunu yaşamlarıyla kanıtladılar. Allah’ın tahtını işte böyle bir kalabalık tanıklar ordusu çevrelemektedir, onlar bize Allah’ı tanımayı ve arzulamayı öğretmektedirler!

Dediğimiz Azizlere yükseltilen bakışımız, buradaki yürüyüşümüzü farklı bir şekilde, paranın, zevkin, hırsın yıkıcı etkisinden hür bir şekilde saymamız için ışık olmaktadır. Bu geçici gerçekler etkisi, insan yüreğinde acılar doğuran haksızlık ve egoizm yaratırlar. İşte biz bu gerçeklerin etkisi altında kalmak istemiyoruz: Yoksa biz de haksız, başkalarına baskı yapan, sevmeyi bilmeyen kişiler oluruz. Azizlere baktığımızda bunların dünyayı, ailelerini, çevrelerini nasıl değiştirdiklerini görüyoruz. Öyle bir şekilde değiştirdiler ki sevgi, Allah’ın karşılıksız sevgisi, onların ışığı, gücü oldu. Onlar bunu, İsa’nın ağzından çıkan sözleri sevinç ve devamlılıkla yaşayarak becerdiler. Bu şekilde İsa’nın yaşamını ve misyonunu paylaştılar, haçını paylaştılar ve şimdi de şanını paylaşmaktadırlar.

Azizlerin yaşamına yön veren sözler bugün dinlediğimiz şu sözlerdir:

Ne mutlu… Ne mutlu yüreği zenginliğe bağlı olmayanlara… Her şeye paranın yön verdiği bu dünyamızda bu sözleri duymak çok güzel ve etkileyicidir. Savaş ve barış, kardeşler ve aileler arasında anlaşma veya çatışma, milletlerin yaşamı için kanunlar, hastalık ve sıhhat, sanki her şey paranın gücü ile ölçülmektedir. Barışı arayan dünyanın İsa’nın bu sözlerini ciddiye alıp yaşayan insanlara ihtiyacı vardır: Fakirliği seçerek, paradan ve zenginliklerden hür yaşamaya çalışan insanlar; mutlu, yani sevinçli ve insanlığa iyilik etmiş olmaktadırlar. 

Ne mutlu yüreği saf olanlara: Her şeyin cinsellik tarafından, elbiseler için modadan, kürtajdan, kadınlarından faydalanma, çocuklara cinsel şiddet gibi ağır suçları haklı kılan o cinsellik tarafından yönlendirilen bir dünyada saf bir yürekle yaşayacak insanlara acilen ihtiyaç vardır. Bunlar Hristiyanlardan başka kimler olabilir? Başka hiçbir yerde böyle insanlar bulmayı bekleyemeyiz, çünkü fakirliği ve saflığı yaşamak için gerekli güç sadece Mesih İsa’ya sevgiden gelir: Bu ne ateizmden ne teknikten ne de dünyevi dinlerden gelen inançlardan doğabilir. Sadece İsa haçı ile insan zayıflığını destekleyerek insana ve Allah’a layık bir şekilde yaşamayı sağlayabilir.

Bugün bakışlarımızı göğe çevirelim. Azizler kalabalığı içerisinde 150 yıl önce ölmüş Ars rahibi, Aziz Yuhanna Maria Vianney’in derin bakışlı gözleriyle karşılaşıyoruz. Fransız İhtilali’nin patlak verdiği yıllarda doğmuş, çocukluğunu rahiplere karşı korkunç zulüm yıllarında geçirmişti. Saklı yaşamak zorunda kalan bu rahiplerden biri ona ilk komünyonunu vermişti, ailesi de o anda ev içerisinde olanları saklı tutmak için pencerelerinin önüne saman yığınları boşaltıyordu. Bu çocuk tekrar Efkaristiya’yı alabilmek için iki yıl beklemeli idi! O azizlik yolunu kat etti ve bize anlattı: “Haçlar bizleri Rabbe bağlı kılar, bizi arındırır, dünyadan ayırır, yüreğimizi her çeşit engelden hür bırakır, bir su akıntısını aşmak için yarayan bir köprü gibi yaşamımızı geçirmemize yardım ederler”.