Türkiye Katolik Ruhani Reisler Kurulu -|- Թուրքիոյ Կաթողիկէ Եպիսկոպոսներու Համաժողով -|- Conférence Episcopale de Turquie -|- Conference of Catholic Bishops in Turkey -|- Conferenza Episcopale Turchia -|- مؤتمر الأساقفة الكاثوليك في تركيا
Türkiye’deki Katolik Kilisesi’nin Aylık Kültür ve Haber Dergisi
“Présence” dergisi Türkiye Katolik Ruhani Reisler Kurulu’nun resmi organıdır. Ana dili Fransızca’dır, ancak İtalyanca ve Türkçe makaleler de okuyabilirsiniz. Bu nedenle Türkiye Katolik Ruhani Reisler Kurulu üyelerinden duyurular, görüşler ve düşünceler içerir. Başyazı şu anda İzmir Piskoposu olan Mgr Mgr Martin Kmetec tarafından sağlanmaktadır. Evrensel Kilise’ye açılan ve Türkiye’deki Hıristiyan Katoliklerin eğitimi ile ilgili olarak, Vatikan’dan aylık resmi metinler veya bu metinler hakkında yayın kurulu tarafından seçilen tema ile ilgili yorumlar sunulmaktadır. Çift sayfalı bu alan temayla ilgili tanıklık için ayrılmıştır. Her şeyden önce Türkiye’deki Katolik Kilisesi’nin yaşamını yansıtması amaçlanmıştır ve farklı Episkoposlukların ana olayları ve vurguları arasındaki ilişkiyi içermektedir. Ekümenik ve dinler arası ilişkiler de önemlidir, bu da Doğu Kiliseleri ve İslam’la olan ilişkileri ayrıcalıklı kılar. Son olarak, okuyucularına bu ülkenin Hıristiyan geçmişinin zenginliğini göstermeyi ve bu yerlerin tarihini belirleyen olayların ve kişilerin anılarına katılmalarını istemektedir.
Yeni yılın başlangıcı dolayısıyla burada toplanmış bulunuyoruz. Yeni yılı Baba’nın bir armağanı olarak kabul etmek için gereken ışığı ve gücü bulmak istiyoruz, aynı zamanda bu yeni yılı sorumlulukla yaşamak istiyoruz öyle ki onu sevgi dolu olarak, canlı ve gerçek bir sunuş gibi Allah Baba’ya iade edebileceğiz.
Bu yılın sonuna varabilecek miyiz bilemiyoruz, nasıl olacak ve neler yaşayacağımızı da bilmiyoruz: Kendisi ile işbirliği yapmamız için onu bize bağışlayan Allah Baba’ya güveniyoruz. İleriye dönük tahminler yapmıyoruz: Sihirbaz, müneccimlere, medyumlara koşuşan dinsizler değiliz, şeytanın söyleyeceği yalanları duymak istemiyoruz. Bu ağır günahtan uzağız. Biz Allah’ın armağanının gerçekten Allah’ın armağanı olduğuna inanıyoruz: Bu; bir fayda, bir sorumluluk, bizim için ve O’nun sevgisini verebileceğimiz etrafımızdakiler için bir sevinçtir.
İlk okumada Allah’ın halkını Harun’nun sesi ve açılan kolları vasıtasıyla kutsayan sözlerini dinledik. Bizlere de bugünkü Ayinde bu kutsamanın aynısı verilecektir. Allah, ışığı ve gücü ile bizlere yoldaş olmak istemektedir, bu sebepten yeni yılı güven ve sevinçle karşılayalım: Allah’ın varlığı bizler için güven ve barış olacaktır. Peygamberlerin Meryem’den doğan çocuğa verdikleri isimlerden biri “Allah bizimledir”: Doğumundan sekiz gün sonra O’na verilen isim, Allah’ın bizi kurtardığının garantisini vermektedir (İsa, ‘Allah kurtarır’ demektir). Bu kurtuluştan eminiz tam da çünkü Allah bizimledir. O bizimle birlikte, tahmin edemeyeceğimiz bir şekilde: Meryem’in kollarında taşıdığı Bebek’tedir!
Bugünkü İncil’in metni Anne’nin yani Meryem’in davranışını göstermekte. Onu sessizlik içerisinde görüyoruz, Oğlu hakkında söylenen sözlerle doldurulmuş bir sessizlikte. Çocuğun hakkında konuşanlar, en basit ve en fakir, cahil ve hor görülen kişilerdir: Onlar gibi kimseden değerlendirilen Meryem bu şeyleri önemsemiyor. O; Allah’ın birçok şekilde, ve de en çok alçakgönüllü şekilleri tercih ettiğini biliyor – İsrail’in kadınlarının arasından O, kendisini tercih etmedi mi?-. Nereden gelirse gelsin, Allah’ın Sözü dinlenilmeli ve yürekte korunmalıdır. Gerçekten de Allah’ın her Söz’ü, Allah bizimle olan O’nun bebeği ile ilişkili. Kendisi O’nun annesidir, Allah’ın Annesi! Bugün tüm Kilise Meryem’i bu unvan ile kutlamaktadır. Bu unvan ona tüm imanlılar ve Efes’te toplanan episkoposlar Konsili tarafından verildi. Meryem’e Allah’ın Annesi diyerek İsa’nın diğerleri gibi bir çocuk olmadığını belirtmiş oluyoruz; bu bebek aziz Pavlus’un yazdığı gibi “bedeninde tüm ilahiliğin tamlığını taşımaktadır”.
Yeni Yıl’a Anne’yi kutlayarak başlıyoruz: Mademki o, Allah’ın Annesi, bizler de onu kendi annemiz olarak hissederiz! Sevinçle, Allah’a yöneltilmiş olan için gerçekten büyük sevgisini bizler de hissediyoruz: Bizler ki Allah’ın yaratıkları, bugünden itibaren O’nun evlatları da olmaktayız. İsa’nın Baba diye çağırdığı ve bize O’nu böyle çağırmayı öğrettiği Allah tarafından sevildiğimizi garantileyen Havarinin mesajı işte budur. Bizler Allah’ı Baba diye çağırabilsek bu gerçekten Allah’ın evlatları olduğumuzun ispatıdır. Allah bizi evlatları olarak görüyor. Bu bizim için büyük bir sevinçtir ve tüm insanları, bizi düşman olarak görenleri dahi, kardeşimiz olarak görmemizin sebebidir. Biz, düşmanlarımıza kardeşiz: Dünyada barış olması için temel budur!
Bugün Hristiyan dünyası barış armağanı hakkında derin düşünmekte! Tüm barışa susamış ama elde etmeyi ve muhafaza etmeyi bilmeyen halklar barışa eğitmeyi istemekteler! Barışın sırrı İsa’dır, O bizlere başkalarını incitmemeyi öğretti, kendimizi incinmiş hissetmememizi de tavsiye etti. Çünkü bizlerin Allah’ın evlatları olduğumuzu söyledi ve birbirimizi kardeşler olarak görmemizi istedi. Bu sebepten kendimizi düşünmeden birbirimizin iyiliğini istiyoruz.
Bugün Meryem Ana’nın mantosunun altında toplanıyoruz, öyle ki o bizleri İsa’ya yaklaştırsın ve biz O’nun barışından ve varlığından faydalanabilelim. Böylece yeni yıla ümit ve güvenle başlayabiliyoruz: her gün İsa ile birlikte ve Baba’nın korumasıyla yaşamımız karşılaşacağımız birçok kişi için kutsama olacaktır.
Bugünkü okuma metinleri özellikle İbrahim’in, Meryem ve Yusuf’un imana itaat etmeleri üzerine dikkatimizi çekmektedirler. İbrahim ve Sara, Allah’tan bir söz almışlardı, daha sonra çok ciddi bir şekilde denendiler. İbrahim, yaşadığı zor durumlar yüzünden, birçok kere Allah’ın Sözünden şüphe etmek üzere oldu ve Allah’a hiçbir şeyin imkansız olmadığının kanıtını yaşadıktan sonra bile, ondan yine anlaşılamaz bir fedakarlık istenmekte. İbrahim, Allah’ın söz verdiği ve yaşlılığında bağışladığı tek oğlunu, Allah’a feda etmesini istediğine inanıyordu ve itaat ederek bu fedakarlığı gerçekleştirmek için gerekenleri adım adım yaptı.
Kutsal Yazılar niçin bu tür olayları birçok kez anlatıyor? Bu olaylar Allah’a olan imanımızın temelindedir: Allah, Allah’tır, değil mi? O’nun Sözü gerçek mi aldatmaca mı? İbrahim’in davranışı bizlere ebeveynler, çocukların gidip gelmeleri hakkında bir şeyler söylüyor mu? Ve eşlerin ilişkileri hakkında bir şeyler öğretiyor mu?
Yusuf ve Meryem, Musa’nın Yasasına uyarak Yeruşalim’deki tapınağa gidiyorlar. Peki, bu davranışları gelen çocuklarımızı nasıl kabul etmemiz hakkında fikir veriyor mu?
Allah’ın Sözü bizler için düzeltme ve arınma, bilgelik, tavsiye ve yöneltmedir, hatta kurtuluş yoluna ulaşmak için hem her kişi için hem de tüm toplum için esas göstergedir.
Eşler, çocuk bekleyerek karşılıklı sevgilerini gösterirler. Bu bekleyiş yoksa sevgileri tehlikededir, hatta egoisttir, belki de yoktur. Gerçek sevgi; birlikte sevmeye yöneltir, birinin kendini ötekine vermesine değil de, ikisinin tek bir şey olmalarına ve birlikte başkalarını yaşama çağırarak onlara kendilerini vermelerine sebep olmaktadır.
Eşlerin beklediği çocuk gelmiyorsa, ümitsizliğe mi kapılmalıdırlar? Katiyen hayır, diyor iman dolu İbrahim. Çocuk gelmiyorsa, bakışlarımızın Allah’a doğru çevrili kalması gerektiğidir: Üzerimizde O’nun özel planları olabilir, biz bunları bilemeyiz. Eğer O, bizi bekletiyorsa, O’nun bizi denenmelere karşı güçlü bir imana hazırlamak istediği demektir, öyle ki gelecek evlat alçakgönüllü, sebatkar bir iman dolu bir ortam bulabilsin.
Çocuk gelince o nasıl kabul edilmelidir? İbrahim şöyle diyor: O çocuk Allah’ın merhametinin bir armağanıdır! Bu evlat; çabalarımızın, zekamızın veya kabiliyetimizin meyvesi değildir, bunun bilincinde olmalıyız. O, şükrederek kabul edilmelidir. Onu alçakgönüllülük, minnettarlıkla, Allah’ın Sözünün verdiği güvenle karşılamak gerekiyor. Onu ümitle beslemek ve Allah’ın Sözü ile aydınlatmak lazım.
Eşe nasıl davranılır? Hem İbrahim hem de Yusuf bize şöyle diyorlar: Eşimizi Allah’ın sevgisinin aracı olarak görelim, onda Allah’ın şefkatini, merhametini ve eserini görelim. Sara ve Meryem bize şunu söylüyorlar: Güveyin varlığından ve özellikle, zayıflığımızı güçlendiren imanından mutlu olalım. İbrahim ve Sara, bakışlarını Allah’a sabit tutarak, arzusunu gerçekleştirmek isteyerek birbirlerini seviyorlar. Yusuf ve Meryem, Oğullarını Allah’a tüm kalpleriyle sunarak ve O’nun için yaşayarak birbirlerini seviyorlar.
Onlarla karşılaşan Şimeon, onların sadece Oğul’a bakmalarına, hatta kendilerini düşünmeyip Allah’ın Oğlunun etrafında ekebileceği acıyı paylaşmak için kendilerini sunmalarına yardım ediyor. O Oğulu seven ve O’na değer veren mutlaka olacaktır, ama O’nu reddeden ve kin tutan da, mutlaka olacaktır. Onun acısını ebeveynleri paylaşacaktır, onlar buna da hazır olmaktadırlar!
Biz bugün bakışlarımızı İsa’nın ailesine çevirerek, aile ilişkilerimizde güçlü olalım ve aydınlanalım. Buna çok ihtiyacımız var çünkü her birimizin günahı bu ilişkileri engelliyor. Birçok ailede yaşamak imkansızdır, bazen aile yaşamı otelde yaşamaya, hapiste olmaya, hastanede olmaya dönüşüyor. Böyle oluyor çünkü günah hüküm sürüyor ve kimse günahı kendi yerine atmayı düşünmüyor. Günahın yeri, Allah’ın kuzusu olan İsa’nın omuzlarıdır! Eğer bu yükü, yani günahı biz tutuyorsak ve taşıyorsak, bu yük tüm ailemizi eziyor ve onu acı yeri kılıyor. Şunu hatırlayalım: İsa; yaşadığımız yerlerin, barış, huzur, şefkatli ve güvenli sevgi ortamları olmaları için Barışma Gizemini bağışladı. Aile içerisinde, eşler arasında, evlatlar ile ebeveynler arasında karşılıklı af çok önemlidir, ama unutmayalım ki, yeniden huzur, birlik ve haçımızı taşıyarak sevme kabiliyetimizi bulmak için, en önemlisi ve en ‘verimlisi’ Rab’bin Kilise aracılığıyla verdiği aftır. Birçok kişi psikologların, Barışma Gizeminin hizmetkarları olan rahiplerin yerini alabileceklerini düşünüyorlar: Allah’ın affının yeri, insanın birkaç sözlerinden alınamaz! Bu sebepten her ikisinin meyveleri çok farklıdır.
Bugün Baba Allah’a ailelerimiz için şükredelim: Önümüze koyduğu kutsal örneklere bakarak O’na şükredelim. İmanlıların ailelerine bakalım, örneğin İbrahim ve Sara’nın, ama özellikle Yusuf ve Meryem’in kutsal ailesine bakalım. Bu aile, tüm eylemlerinin, tüm arzularının merkezine İsa’yı koymaktadır. Kutsal Aile’den örnek alarak yaşamımız, bir armağan ve bir kutsama olmak için, çağrıldığımız ortamda sevgi ve hikmet yaymak için de yadım bulacaktır.
Özellikle şafak Vakti Ayin’indeki metinlere bakmak istiyorum. Bu metinler; artık dünyada mevcut olan, artık insana ve insanlara ümit ve sevinç vermek için etkilemekte olan Kurtarıcıyı müjdeleyen metinlerdir.
Aziz Pavlus, Titus’a, “oğlum benim” diye hitap ederek İsa’nın gelişinin anlamını aktarmaktadır: “Kurtarıcımız Allah, iyiliğini ve insanlara sevgisini açıkça gösterdi. Yaptığımız doğru işlerden dolayı değil, kendi merhameti yüzünden bizi kurtardı”. İsa’nın doğumu, Allah’ın iyiliğinin ve insanlara olan sevgisinin eseridir: Tarihimizi değiştiren bir eserdir. Gerçekten de egoizm ve acılar dolu insanın yaşamına, Allah’ın sevgisi güçlü bir şekilde girer. Bu sevgi bizi kurtarır, çünkü yavaş yavaş, insan yüreğinin dolu olduğu ve her tür acılarını yaratan adaletsizliklerin yerini alır. Allah bizi sevgisi ile kurtarıyor ve bu sevgi İsa’da gösterilmektedir.
Yeşaya peygamber de, birkaç yüzyıl önce, Rab’bin gelişini müjdelerken ümit ve güven veriyordu. Rab’bin mevcudiyeti, ümitsiz ve dağılmış olan İbranileri “Kutsal toplum, Rab’bin Kurtardığı kavime” dönüştürecek. Bu halk; yeryüzünün bütün halkları için önemli olacaktır, o kadar ki bütün halklar onu arayacak, çünkü sadece onda, huzurlu bir gelecek için gerçek sevgi ve güvenlik bulunacak. Bu sebepten tüm Allah’ın halkını temsil eden Yeruşalim’e, yani “Sion kızı”na, “Aranan, terk edilmemiş kent” adı verilecektir.
Bunlar; güzel düşünceler, hayaller değildir. İşte Luka’nın bize teklif ettiği anlatım: Fakirlikte, zorlukta yaşayan ve dünyanın zenginlerinin hor gördüğü çobanlar, meleklerin onlara söylediklerini görmeye gitmek için birbirlerine cesaret veriyorlar. Bir hayal mı olacak? Geçmişte olduğu gibi boş bir ümit mi? “Aceleyle gittiler”: Gitmekle Allah’a, Peygamberler aracılığıyla Kendisini onlardan biri gibi, bir çoban gibi Kendisini tanıtan o Allah’a itaat ettiklerini biliyorlar.
Olağanüstü bir şeyi değil: “Meryem, Yusuf ve bebeği” buluyorlar. Birçok fakir aile gibi olan, küçük bir aile buluyorlar. Her ne kadar bu aile bir çoban ailesi değilse de Bebek yemliğin içine, aynı onların bebekleri gibi yatırılmış! Hiçbir özelliği yok, ama meleklerin söyledikleri Söze tıpa tıp uygun! Söz Kelam’la bir oluyor, bildirilen Söz beden alan Söz’le birleşiyor! Bu basit uygunluk; hayret, sessizlik, sevinç oluyor!
Sadeliklerinde anlatılan olayları duyan, hayret ediyor çünkü kendisinin, Allah’ın, çok yakın, fakirler ile fakir, güçsüzler ile güçsüz bir Allah’ın istediği ve verdiği bir olayı seyretmekte olduğunu anlıyor!
Bebeği kundağa saran ve başkalarının bilmediğini bilen Anne, sessizlikte kalıyor. Sessizlikte bir tek kendisinin duyduğu ve yaşadığı olayları düşünüyor ve sadece kendisinin anlayabileceği sonuçlara varıyor. Bu düşüncelerini yüreğinde saklıyor, fakat yüzden ve yüreğin huzurundan sızılan sevinç, kendisi farkına varmadan, etrafa yayılmaktadır.
Simdi her günkü yaşamlarına dönen çobanlar; yanlarına, işlerine ve ailelerine, ümit ve sevinç getiriyorlar: Onlar, Allah’ın var olduğunu, kendileriyle birlikte olduğunu, Söz’ünü onlara yönelttiğini, kendilerine somut bir merhamet ve barış vaadi verdiğini biliyorlar.
Biz hem Meryem’in hem onların mirasçılarıyız.
Hayretler içerisindeyiz, çünkü Noel gizemi barış ve birlik ruhunu bağışlıyor. Meryem’in sevincini ve aramızdaki Allah’ın varlığından kaynaklanan ümidi içimizde de taşımak istiyoruz. Çobanlar gibi, sosyal yaşamımızda ve ailelerimizde, insanlardan hiçbir şey bekleyip, talep etmeden, yeni bir yürekle yaşamaya başlayabiliriz: Kendimiz büyük bir sevgiyi dağıtmaya kabiliyetli kılındık!
Vaftizci Yahya’ya bakmaya ve dinlemeye devam edelim. Bugün bize tanık olarak gösterilmekte! Onun yaşamı ve sözü; ışık, peygamber, Mesih ve Güvey Olan’a tanıklıktır. Kudüs’teki Yahudilerin yolladığı araştırmacılara verdiği cevaplara bakarsak, onun İsa için yaşadığını görüyoruz:Gerçekten Vaftizci, İsa’nın tanınması ve kabul edilmesi için yollandığını bilmektedir.
Yahya’nın önemi, müjdelediği Kişinin öneminden gelir. Yahya kendi şanını aramıyor, Yücelerden doğan güneş olanın ışığını karartmak istemiyor. O bizim için değerli bir örnektir: İsa’nın öğrencileri olarak tüm yaptıklarımızı Öğretmenimizin ve Rabbimizin şanı için yapmaktayız, insanların gözünde beğenilmek için veya büyük ve önemli gözükmek için değil! Bu; büyük azizlerin, Meryem Ana’nın ve tüm Havarilerin alçakgönüllülüğüdür: Onlar, yaşamlarını Allah’a, ve O’nun sevmek ve kurtarmak istediği bütün insanlığa hizmet olarak saydılar.
Bundan büyük çağrı yoktur, tıpkı Meryem’in söyledi gibi: “O, bakışlarını kulunun düşkün haline çevirdi. İşte, bundan böyle bütün nesiller bana mutlu diyecek. Çünkü Kadir Allah, benim için büyük şeyler yaptı”. Yahya kendisinin ne Mesih ne de peygamber olmadığını söylemekten mutlu idi. O, sorular soranların kendisine verdikleri hiçbir unvanı kabul etmedi.
Yahya’nın mutluluğu; hizmetkar olmak, İsa hakkında konuşabilmek, O’nun aramızda var olduğunu ilan etmek, yüreklerde, özellikle kendini günahkar olarak kabul edenlerin yüreklerinde O’nun gelişini hazırlamaktır. Gerçekten ilk okumada Yeşaya peygamberin söylediği gibi Allah’ın Ruh’u, o Ruh ki, mesheder ve Allah’ın iyileştirici ve kurtarıcı eylemini gerçekleştirmekte yetenekli kılar, O’nun üzerindedir.
Yahya’nın kendisine koşan pişman günahkarlara gösterdiği sevinci, daha önce Yeşaya müjdeliyordu. Aziz Pavlus, bu aynı sevinci Hristiyanların yaşamasını istiyor. Selaniklilere yönelttiği tavsiye tam da şu şekilde başlıyor: “Her zaman sevinin!”.
Biz kendi kendimize şunu soruyoruz: Bize kötülük, acı, şiddet, adaletsizlik veren bu dünyada nasıl hep sevinebiliriz? İşte sevincin tarifi: “Durmadan dua edin ve her durumda şükredin”. Baba’ya minnettarlıkla yöneltilen dua daima sevinç kaynağıdır. Bu sevinç geçici şeylerden değil, Allah’ın sevgisi, İsa’ya itaat, Ruh’un tesellisi ve ışığından kaynaklıyor.
Ayinin şükran duasına girişi genelde şu sözlerle başlar: “Rabbimiz, Aziz Peder, ebedi ve kadir Allah, her zaman ve her yerde, Kurtarıcımız Mesih İsa’nın adına seni övmek ve sana şükretmek bir görevdir ve bir selamet yoludur”. Evet, doğrudur, şükretmek, kurtuluşun, bunun için sevincin kaynağıdır. Allah’a şükrettiğimiz zaman bu O’nun hoşuna gider ve O’nun sevinci yüreğimize yansır!
O halde Baba’ya O’nun Kendisi için ve O’nun tanıkları ve hizmetkarları olabildiğimiz için devamlı olarak şükrederek, sevinç alıştırmalarını yaparak Kurtarıcımızı kabul edip O’nu kutlamaya hazırlanalım.
Noel’e Hazırlık Devresinin bu ikinci pazar gününde Yahya’ya bakıp onu dinlemek için durmaktayız. İncilci Markos Yahya’yı tanıtırken bize Yeşaya Peygamberin bir ayetini hatırlatıyor: Demek ki, Yahya’nın çölde bağıran sesi ile Kutsal Yazılar gerçekleşmeye başlıyor. Yahya’nın yaşam tarzı ve ümit veren sözleri yüzünden halk, yaşadığı ortamdan uzaklaşarak Yahya’ya gidiyor. Bundan bizler şunu anlayabilmekteyiz: Rab’bin Sözünü dinlemek ve tövbe adımlarını atmak için, kendi alışkanlıklarımızdan ve rahatımıza bakmaktan vazgeçmemiz, fakirliği ve ölçülü olmayı kabul etmemiz gerekiyor.
Yahya’nın “deve kılından bir giysisivardı. Çekirge ve yaban balı yerdi”: Bu giysi peygamberlerin tipik giysisiydi. Rab’bin Sözü, insanların şehvetli modalarına uymadan Allah’ı her şeyin üstünde tutan, insanların modalarına eğilmeyen insanların ağzından çıkabilir. Ayrıca o, Allah’ın iyiliğinin buldurduğu yemek ile besleniyor: Bu yemek daima günahkar, egoist ve zevk arayan insanların ellerinden kirlenmemiş yemektir.
Peki Yahya ne diyor? O; başkasından, kendinden “daha güçlü” birinden bahsediyor. Bu kişi, sadece Allah’a ait güveyin yerini alabilendir. Fakat halkın Güveyi sadece Allah’tır: Demek ki Gelecek Olan, Kutsal Ruh’la vaftiz edecek Olan; Allah’tır; O’nun tarafından Allah’ın sevgisi somutlaştırılacaktır! – İsrail halkının kültüründe çarıkların bağını çözen kişi, dul gelinde hakkı olan, onu gelin olarak alabilendir: Yahya bu yeri almak istemedi!-.
Yahya vaftiz ediyor ama onun vaftizi sadece İsa’nın vaftizine hazırlıktır. Yahya’nın vaftizi sadece insanların yaşamındaki günahları çıkarıyor, yani, Allah’ın Oğlu’nu tanıtıp O’nunla karşılaşmaya hazırlayarak, insanları Allah’a yaklaştırıyor.
İsa’nın vaftizi ise insana Allah’ın ilahi yaşamını verecek, onu ilahlaştıracak, kutsallaştıracaktır. Yahya’nın görevi Yeşaya’nın bildirdiği yorucu görevdir: Rab’bin gelişini kolaylaştırmak için yolu hazırlamaktır! Bu yol, kararlarımızı, diğer insanlarla ilişkilerimizden, düşüncelerimizden, duygularımızdan geçiyor: Rab oradan geçmelidir, orada engel bulmamalıdır.
O geleceği zaman mutluluk büyük olacak, çünkü O, en büyük sevgiyi, sona ermeyen sevgiyi getirecektir. Bu sebepten günahların affedilmesi önemlidir: Bunlar, yaşamı bir bayrama çeviren ve seven Güveyin gelişini yavaşlatan veya engelleyenlerdir. Yahya hepimizi günahlarımız için af dilemeye çağırıyor, ondan sonra İsa bizleri Allah’a benzer kılan Ruh’u verecektir.
Aziz Petrus da ikinci mektubunda bizleri günahlarımızı tanımaya ve pişman olmaya davet ediyor. Rab hazır ve pişman olduğumuzda gelecektir. Gelişinin sevinci hem yakın hem uzaktır: Yakındır çünkü Rab yakında gelecek, ama uzaktır çünkü O bizim iyiliğimiz için uygun zamanı sabırla beklemektedir.
Yaşamımızı, Rab’bin, arzularına uygun kılarak O’nu bekliyoruz. O, yaşamımızın, sadece sınırsız birlik ve sevgi olan kendi yaşamının yansıması olunca mutlu olacağımızı biliyor. Kalıcı ve şanlı gelişini beklerken sevinçli olalım. Dünyanın sonundaki şan dolu kati gelişini beklerken şimdi, burada, sonunda tam olarak gösterilen şan olmadan da, ilk gelişini sevinçle kutlayalım!