Gün: 29 Mart 2025

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Yeşu. 5, 9. 10-12 Mezmur 33 2.Oku 2 Kor. 5, 17-21 İncil Lk. 15, 1-3. 11-32

“Bir kimse Mesih’te ise, yepyeni bir yaratıktır. Eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur”. Mesih’te yaşayan bizler, dünyaya yenilik getiririz. Yeni yaratıklarız. 

Yenilik nerede? Biz kendimizi diğerleri gibi hissediyoruz, ama imanımızdan gelen bir ümidimiz var, bu da görme, dinleme, başkalarına karşı ve diğer şeylere karşı değişik davranmamıza nedendir. Bu var olma ve davranma şekli kendini sevgide gösterir. Sevgi ne kendiliğinden ne de insan arzusundandır, “yukarıdan” gelir, bedavadır, hatta bize karşı düşmanlık besleyenleri de kucaklar. Bizler yeni yaratıklarız, Adem’in mirasını yaşamıyor, Allah’tan doğuyoruz ve O’nun babalığını gösteriyoruz. Ümidimiz, bakışlarımızı daima yukarıya ve cennetteki geleceğe doğru yönelmiş tutmaktadır!

Ümit bizi yeni kılmaktadır ve bu bizim tövbe etmemizle başlar, yani geriye dönüp kıskançlıkları ve ‘ilahi’ bir gücü elde etme arzusunu bırakarak alçakgönüllülük ve sadelikle kendimizi sevilmeye bırakıp Baba olan bir Allah’ın sevgisini yaşamamızla. Bu tövbe, barışma gizemi ile başlar, yani içimizde günaha, yani Allah’tan uzaklaşmaya yer ve özgürlük verdiğimizi kabul edip af dilemekle. Kilise arzumuzu kabul edip cevaplanmaya yetkilendirilmiştir: onun hizmetkarlarının, yani rahiplerin Allah ile birliğimizi yeniden kurmak için yetkileri var çünkü bu görev, Rab İsa tarafından onlara verilmiştir. Bu Jübile Yılının Paskalya’ya Hazırlık Devresinde özel bir şekilde bundan faydalanacağız.

İsa’nın anlattığı ve Aziz Luka’nın bize aktardığı benzetme bizim durumumuzu çok iyi anlatır. Bizler gerçek Baba olan Allah’tan uzaklaşarak “eski yaratıklar” olduk, ama O’na dönerek “yeni yaratıklar” olma imkanımız var. Bu dönüş sadece Allah’tan uzaklaşmış olanlar değil, O’nun düşüncelerini ve bütün insanlara olan merhametini benimsemeyenler için de gereklidir. Tövbe yürüyüşüne devam edip Baba ile barışmaya ihtiyacımızın olmadığını hiç kimse düşünemez! 

Hepimizi temsil eden benzetmedeki iki oğul Baba’dan uzaktadırlar. Ona açıkça isyan eden ve mirasını hemen isteyen oğul babayı ve abisini önemsemiyor. Kendini dayanılmaz bir yalnızlıkta bulacaktır. Bu yalnızlık onu Allah ile birlik içinde yaşarken bulunduğu ahengi özlemle hatırlatacaktır. Acı onu alçakgönüllü kılacaktır, alçakgönüllü oluşu da uysal bir oğul olmayı özlemeye götürecektir. İnsan tek başına mutluluğunu inşa edemez, kendi egoizmi ve istekleriyle sadece yüreğindeki acı yükünü artırabilir: bunu her gün, çocuk yaştan beri herkese her istediğini yapma, yani egoizst olma dokunulmaz hakkını vermek isteyen yaşadığımız ortamda tecrübe ediyoruz. 

Benzetmedeki diğer kardeş diğer durumu göstermekte: geçmişte sadık olduğu için, geleneklere, aileye bağlı ve her zaman itaatkar olduğu için kendisini hep dürüst görmektedir. Bu da gerçek oğul değildir. Çünkü dürüstlük ve itaat onun için bir hak iddia etme, kardeşi yargılama ve suçlu görme sebebi olmakta. Kardeşe yönelik hiçbir merhamet hissi yoktur.

Bu iki oğul, yani bütün insanların bize öğreteceği yeni hiçbir şey yoktur. Sağlıklı ve yeni öğreti bize sadece Baba’mızdan gelmekte, o Baba ki bütün evlatlarına merhamet göstermekten mutludur.

Biz de O’na bakacağız, İsa’nın yardımıyla bakışlarımızı, herkesin kurtulmasını isteyen Baba’ya çevireceğiz: herkesin eski insandan, sevgi Allah’ının yaşamını paylaşan yeni yaratığa dönüşmeye ihtiyacı var! O’nun sevgisi herkes içindir!

P. Vigilio Covi