Ay: Mart 2025

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1. Okuma Yeşa. 43, 16-21 Mezmur 125 2. Okuma Filp. 3, 8-14 İncil Yh 8, 1-11

Paskalya’ya Hazırlık Devresinin bu beşinci Pazar gününde çok narin ve teselli edici bir mesajla kuvvetleniyoruz. Biz günahkarız, gerçekten öyleyiz, ama Allah sadece günahı görmez, O başka şeye de bakar ve dikkat eder. O, günahtan nefret eder, ama günahkar insanı kurtarmak ister. O, bizim de geleceğimizi düşünmeyi öğrenmemizi ister, öyle ki geçmiş zaman Allah’a itaat etmemizi etkilemesin ve iyilik yapmamızı engellemesin. 

Peygamber bizi davet etmektedir: “Bakın, yeni bir şey yapıyorum! Olmaya başladı bile, fark etmiyor musunuz?”. Bu davetin ışığında bugünkü İncil’in bize iletmeyi istediğini anlayacağız.

İncil’de anlatılan olayı okurken Muhammed’in yaşamındaki benzer bir olay aklıma geldi. Bu olayı Muhammed’in takipçileri peygamberlerinin merhametini örnek göstermek için anlatırlar. Ona zina işlemiş bir kadın getirmişler ve onu öldürmeleri gerekiyor mu diye sormuşlar. “Hayır, bebek doğunca dönün” demiş. Dokuz ay sonra, bebek doğduktan sonra dönmüşler, Muhammed yine şöyle demiş: “Bebek anne sütünden kesilince iki yıl sonra dönün” demiş. Böyle büyük bir merhamet daha önce görülmemiş! İki yıl sonra tekrar döndüklerinde, peygamber: “Evet, şimdi öldürün” demiş. Muhammed bebeğe karşı merhametli olmuş, ama günahkar kadına karşı merhametli olmamış. 

İsa ise günahkar kadını affediyor, çünkü O, tam gerçeğe bakar: İnsanların hepsi günahkardır ve dolayısıyla ölümü hak ederler. Ama Allah ölümden zevk almaz, insanın günahkar da olsa yaşamasını ister, bunun için de onu tövbe etmeye çağırır.

İsa günahkar kadının önünde iken diğerlerinin günahlarını unutmuyor. O herkes için geldi, o kadını yargılayanların da O’na ihtiyaçları var. Ama maalesef onlar, günahkar olduklarını kabul etmek mecburiyetinde kalmalarına rağmen, İsa’nın yanında durmuyorlar, Allah’ın af sözünü dinlemeyi de beklemiyorlar. Sadece kadın İsa’nın vereceği doğrulayıcı ve ümit veren yargıyı dinlemek için O’nun yanında kalıyor.

Biz de onunla beraber durmayı istiyoruz. Sadece günahkar olduğumuzu kabullenmekle yetinmiyoruz, ama İsa’nın günahımızı affedebileceğine inanıyoruz, bunun için de yanından uzaklaşmıyoruz ve Söz’ünü dinliyoruz. Sadece O’nun ağzından bizi kurtarabilecek Allah’ın merhametli yargısı çıkabilir. Sadece İsa sayesinde tekrar ayağa kalkabiliriz ve bizden daha önce sözünü dinleyerek kalkıp ”bir daha günah işlemeyeceklerine” söz vermiş insanlarla tekrar birliği kurabiliriz.

İsa gerçek hazinemizidir: ikinci okumada yazıldığı gibi, O’nun karşısında, bizim değer kazanmayı umut edeceğimiz her iyi niteliği de, “bir kayıp ve süprüntü” sayabiliriz. 

O’nu tanımak yaşamımızın gerçek zenginliğidir. O’nu “O’nun acılarını paylaşarak” tanıyabiliriz: Paskalya’ya Hazırlık Devresinde yaptığımız fedakarlıkların amacı budur ve bunlar bizleri “dirilişinin gücünü” tanımaya götürür. Aziz Pavlus’un mektubunda bize gösterdiği örnek gibi İsa’yı tanımamızın daima alçakgönüllülüğün rengi var. 

Kimseyi yargılamayarak, mahkum etmeyerek, O’na doğru koşalım; hatta elimizden geldiği kadar İsa’ya doğru koşumuzun sevincine herkesi katalım. 

O, Baba’nın merhametli gözleriyle bize bakan tek gerçek insandır ve bizleri Kendi kurbanı ile zenginleştirmiş olarak Baba’ya götürür. O, geleceğimizi, Kendi sevgisinin tecrübesinden tamamen değiştirilmiş o geleceğimizi tek görebilen ve gözünün önünde tutabilendir. Gerçekten O’nun tarafından değiştirilmiş hayatımız, Allah’ın kutsallığını herkese sunabilen kap olabilir. Değiştirilmiş hayatımızdan O, tanıklık ve şanı kabul edebilir: O, gerçek bir şekilde, sabırlı ve merhametli, kutsal ve kutsallaştıran bir şekilde tanınabilecektir. O’ndan öğreneceğiz, gerçek ve yenilenmiş hayatı yaşamak için.

P. Vigilio Covi

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Yeşu. 5, 9. 10-12 Mezmur 33 2.Oku 2 Kor. 5, 17-21 İncil Lk. 15, 1-3. 11-32

“Bir kimse Mesih’te ise, yepyeni bir yaratıktır. Eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur”. Mesih’te yaşayan bizler, dünyaya yenilik getiririz. Yeni yaratıklarız. 

Yenilik nerede? Biz kendimizi diğerleri gibi hissediyoruz, ama imanımızdan gelen bir ümidimiz var, bu da görme, dinleme, başkalarına karşı ve diğer şeylere karşı değişik davranmamıza nedendir. Bu var olma ve davranma şekli kendini sevgide gösterir. Sevgi ne kendiliğinden ne de insan arzusundandır, “yukarıdan” gelir, bedavadır, hatta bize karşı düşmanlık besleyenleri de kucaklar. Bizler yeni yaratıklarız, Adem’in mirasını yaşamıyor, Allah’tan doğuyoruz ve O’nun babalığını gösteriyoruz. Ümidimiz, bakışlarımızı daima yukarıya ve cennetteki geleceğe doğru yönelmiş tutmaktadır!

Ümit bizi yeni kılmaktadır ve bu bizim tövbe etmemizle başlar, yani geriye dönüp kıskançlıkları ve ‘ilahi’ bir gücü elde etme arzusunu bırakarak alçakgönüllülük ve sadelikle kendimizi sevilmeye bırakıp Baba olan bir Allah’ın sevgisini yaşamamızla. Bu tövbe, barışma gizemi ile başlar, yani içimizde günaha, yani Allah’tan uzaklaşmaya yer ve özgürlük verdiğimizi kabul edip af dilemekle. Kilise arzumuzu kabul edip cevaplanmaya yetkilendirilmiştir: onun hizmetkarlarının, yani rahiplerin Allah ile birliğimizi yeniden kurmak için yetkileri var çünkü bu görev, Rab İsa tarafından onlara verilmiştir. Bu Jübile Yılının Paskalya’ya Hazırlık Devresinde özel bir şekilde bundan faydalanacağız.

İsa’nın anlattığı ve Aziz Luka’nın bize aktardığı benzetme bizim durumumuzu çok iyi anlatır. Bizler gerçek Baba olan Allah’tan uzaklaşarak “eski yaratıklar” olduk, ama O’na dönerek “yeni yaratıklar” olma imkanımız var. Bu dönüş sadece Allah’tan uzaklaşmış olanlar değil, O’nun düşüncelerini ve bütün insanlara olan merhametini benimsemeyenler için de gereklidir. Tövbe yürüyüşüne devam edip Baba ile barışmaya ihtiyacımızın olmadığını hiç kimse düşünemez! 

Hepimizi temsil eden benzetmedeki iki oğul Baba’dan uzaktadırlar. Ona açıkça isyan eden ve mirasını hemen isteyen oğul babayı ve abisini önemsemiyor. Kendini dayanılmaz bir yalnızlıkta bulacaktır. Bu yalnızlık onu Allah ile birlik içinde yaşarken bulunduğu ahengi özlemle hatırlatacaktır. Acı onu alçakgönüllü kılacaktır, alçakgönüllü oluşu da uysal bir oğul olmayı özlemeye götürecektir. İnsan tek başına mutluluğunu inşa edemez, kendi egoizmi ve istekleriyle sadece yüreğindeki acı yükünü artırabilir: bunu her gün, çocuk yaştan beri herkese her istediğini yapma, yani egoizst olma dokunulmaz hakkını vermek isteyen yaşadığımız ortamda tecrübe ediyoruz. 

Benzetmedeki diğer kardeş diğer durumu göstermekte: geçmişte sadık olduğu için, geleneklere, aileye bağlı ve her zaman itaatkar olduğu için kendisini hep dürüst görmektedir. Bu da gerçek oğul değildir. Çünkü dürüstlük ve itaat onun için bir hak iddia etme, kardeşi yargılama ve suçlu görme sebebi olmakta. Kardeşe yönelik hiçbir merhamet hissi yoktur.

Bu iki oğul, yani bütün insanların bize öğreteceği yeni hiçbir şey yoktur. Sağlıklı ve yeni öğreti bize sadece Baba’mızdan gelmekte, o Baba ki bütün evlatlarına merhamet göstermekten mutludur.

Biz de O’na bakacağız, İsa’nın yardımıyla bakışlarımızı, herkesin kurtulmasını isteyen Baba’ya çevireceğiz: herkesin eski insandan, sevgi Allah’ının yaşamını paylaşan yeni yaratığa dönüşmeye ihtiyacı var! O’nun sevgisi herkes içindir!

P. Vigilio Covi