Gün: 3 Şubat 2024

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

04/02/2024 OLAĞAN DEVRE 5. Pazar Günü – B –

1.Okuma Eyüp 7,1-4.6-7 Mezmur 146 2.Okuma 1 Kor. 9,16-19.22-23 İncil Mk. 1,29-39

İsa dünyaya geldiğinde sanki O’nu bekleyen birçok sorun var! O’nun önüne hastalar getiriliyor, gelebilen hastalar O’na koşuyorlar. Erkek-kadın, hasta-iyi, herkes O’nun gelişini beklemekte, mevcudiyetini hissetmeyi, sözlerinden birini duymayı, bir dokunuşunu arzulamakta. 

Hastalar arasında birçoğu şeytana kapılmış; bu ne demek? Bu kişiler, ruhlarında Kutsal Ruh ve O’nun meyveleri ve armağanları olmayan kişilerdir: Onlarda sabırsızlık, ahlaksızlık, gurur, şikayet, gelecek veya geçmiş korkusu, Allah veya insan korkusu, kendini beğenmişlik, şüphecilik, başka insanlara duyulan kıskançlık ve onların iyiliklerini çekememezlik, ve de kendileri ve başkaları için endişe ve acıyı doğuran başka ruhlar da hüküm sürmektedirler. 

Tüm bunlar, şeytanın varlığının işaretleridir; şeytan ki, insanları mahvetmek, onların Allah’a benzemelerini, onların yaratılış sebebine varmalarını engellemek istemektedir. 

Eyüp sözleriyle dünyada ne kadar acılar olduğunu anlamamıza yardımcıdır: “Tüm günleri, bir amele gibi çalışarak geçirmektedir. Aylarca boşuna çabaladım. Gecelerimi sıkıntılar içinde geçirdim”. “Günlerim, dokumacının mekiğinden daha çabuk ümitsizce tükendi. Rabbim, unutma, yaşamım bir nefes, bir soluktur”. İçlerinde bu tür kötü ruhları barındıran kişiler ve onların yakınları da bir kurtarıcı beklemektedirler. İşte, Allah onu yolladı!

İsa, havradan çıkmaktadır; orada asi ve şiddetli bir ruhu barındıran bir adamı kurtarmıştı. Bu ruh, İsa’nın kutsallığını tanıyordu ama O’nu kabul edip sevemedi, hatta dua için gelmiş olanların O’nu değerlendirip dinlemelerini engellemek istiyordu. Rab’bin bu adamı kötü ruhtan nasıl hür kıldığını gören öğrencileri O’na güvenmeye başlamakta ve O’nu Simon’un kayınvalidesinin evine getirmektedirler: Kadın ateşler içerisindedir, bunun için de günlük hizmeti verememektedir. İsa, hastaya dokunmaktan murdar kılınmasından korkmadan kadına dokunuyor. O’nun eli kutsaldır ve onun dokunması murdarlığın sebebini yok etmektedir, hastalığı yok etmektedir.

Kadın kendini iyileşmiş değil, hizmet etmeye hazır hissetmektedir. Gerçekten de insanın sağlığı; hizmet etmeye, özellikle de İsa’ya hizmet etmeye kabiliyetli olmaktır! Bunu görünce, tüm şehir bütün acılarını getirerek İsa’ya koşmakta: O, kimseyi hayal kırıklığına uğratmıyor.

Ama İsa sadece hastalıkları iyileştirmeye mi geldi? O, geceleri Babasını dinlemeye konuluyor: Hayatı O’dur. Eğer Kendisi için Baba hayat ise, bütün insanlar için de hayat Baba olacaktır. Duada Baba ile kalarak İsa, insanlığın hastalıklardan ve kötü ruhlardan kurtulmaktan başka, daha acil bir ihtiyacının olduğunu keşfetmektedir. İnsanlar ümitsizdir, çünkü Allah’ın Hükümranlığının başladığını, Kendisinin onlara rehber olabilen Kral’ın, beklenen Hükümranlığının Kralı olduğunu bilmemektedirler. İsa’nın Kendisini tanıtması gereklidir, böylece herkes Hükümranlığın kralını görecek ve O’nu izleyip O’ndan sevmeyi bilen hayatı öğrenebilecektir. Hastalıklardan ve ruhlardan kurtulan kişi, sevmeyi bilecektir bunun için kendini İsa’nın öğrencisi yapacaktır.

Bunu, dirilmiş İsa ile karşılaştıktan sonra aziz Pavlus da anladı. Bugün havari güçle İncil’i yayma arzusunu anlatmaktadır: İncil’i, yani Allah’ın Hükümranlığının başladığının, Kral burada ve O’na hizmet edebildiğimizin müthiş haberini! Aziz Pavlus için İncil’i vaaz etmek yaşamdır, nefes almak kadar önemlidir. O, bunu yaşamının anlamı yaptı, bunu minnettarlıkla yaşamakta ve her yerde her zaman karşılaştığı kişilere bu iyi müjdeyi vermenin getirdiği yorgunluğu mükafat olarak görmektedir.

Keşke ben de İncil’i yaşamımın amacı yapabilsem! O zaman Eyüp’ün dile getirdiği inlemeler için, ümitsizlik ve üzüntü için yer olmayacaktır.

İncil, müjdelediğimizde bizler İsa’nın bugünkü varlığının tanıkları, ölümün üzerindeki zaferi taşıyıcı oluyoruz! “Tüm bunları ben, İncil’in vaatlerinde payım olsun diye İncil’in uğruna yapıyorum”! Herkesten önce ben kendim sevinç içinde olacağım!